Atom Feed (xml)
တမိတည္းဖြားသည္႔ သံေယာဇဥ္
ဒီေခါင္းစဥ္ ကုိ ရဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားခဲ႔ရပါသည္။ ေရးခ်င္ တဲ႔ အေၾကာင္းအရာကေတာ႔
စိတ္ထဲရွိၿပီးသားပါ။ အေၾကာင္းအရာကို ၿခံဳငုံမိသည္႔ ေခါင္းစဥ္ ေပးဖုိ႔ စဥ္းစားေနတာၾကာၿပီ။ ဒီေန႔မွ ေခါင္းစဥ္ စိတ္ထဲ တက္လာသၿဖင္႔ ေကာက္ေရးလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။
အၿဖစ္က ဒီလုိပါ။ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြသည္ ေက်ာင္းစတက္စ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ နယ္တူရာကုိ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ၿပီး သံေယာဇဥ္ထားတတ္ပါသည္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာၿပန္လွ်င္ မိမိတုိ႔ စိတ္တူ၊ကုိယ္တူ အဖြဲ႔ေလးကုိ ပုိလုိ႔ သံေယာဇဥ္ တိုးတတ္ၾကၿပန္ပါသည္။ သုိ႔ေပမယ္႔ ေက်ာင္းၿပီးသြား၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္႔ အခါ တမိတည္းဖြားသည္႔ သံေယာဇဥ္ကေလး မသိမသာ ကိန္းေအာင္ ရင္႔သန္လာတတ္ပါသည္။ မိမိတုိ႔ မိခင္ ေက်ာင္းေတာ္ကုိ တမ္းတ ေအာက္ေမ႔ရင္း မိခင္ေက်ာင္းက ထြက္သူတုိင္းသည္ မိမိႏွင္႔ ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမ ေတာ္စပ္သူေတြလုိပင္ ခံစားလာရတတ္ပါသည္။
(၁)
အခိ်န္သည္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္။ ေကာင္းတမန္သည္ အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံ၊ဘန္ေဒါင္းၿမိဳ႕တြင္ ပညာသင္ဆဲၿဖစ္သည္။ ေခ်ာက္ဂ်ီတီအုိင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား စုစည္းႏုိင္ရန္ ေနရာေလးတစ္ခု ရွာေဖြေနခ်ိန္ပင္ၿဖစ္သည္။ ထုိေနရာသည္ အၿခားေနရာမဟုတ္။လုိင္းေပၚက တေနရာရာ။ ဒီေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ အကုန္ စုရမည္။ လုိက္ရွာသည္။ ထုိကဲ႔သုိ႔ လုိက္ရွာရင္း ေကာင္းတမန္ လုိင္းေပၚတြင္ ၀င္းေအး၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင္႔ အရိပ္ကုိ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ႔သည္။
အရိပ္ဆုိသူ ကုိ ေကာင္းတမန္မသိ။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔အမကုိ သိသည္။ အရိပ္ကုိ မသိဆုိေသာ္လည္း လူကုိသိ၏။ နာမည္ ကုိ လည္း သိ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မရင္းႏွီးခဲ႔သည္႔အတြက္ ထုိလူႏွင္႔ ထုိနာမည္ကုိ တြဲ၍မသိေပ။ အရိပ္သည္ လည္း ထုိ႔အတူပင္။ မိမိကုိ မသိ။ သုိ႔ရာတြင္ ကိစၥမရွိ။ တမိတည္းဖြားေမာင္ႏွမေတြ၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၏တခြင္၊ ဖိုးလွၾကီး၏ ရင္ မွာ အတူတူ ၾကီးသူေတြ။ ဒီေတာ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေႏြးေထြးစြာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းေဖာ္ မဲ႔ေနသူေတြ ပီပီ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြကုိ စားၿမဳံ႕ၿပန္ၾကသည္။
ထုိသူတုိ႔အဖြဲ႔သည္ မယ္မယ္ရရမဟုတ္။ အရိပ္က ေၿပာတတ္သည္။
"နင္သိလား။ ငါတုိ႔ အဖြဲ႔က ေခတာ မဟုတ္ဘူး။ေဒၚစန္းဦးေမာ္ အခ်ိန္ၾကီးကုိ ေက်ာင္းသားေတြအကုန္ ခ်င္ေတာင္မ ေခၚသြားၿပီး အခန္းၾကီးပိတ္ထားခဲ႔တာေလ။ ေဒၚစန္းဦးေမာ္ နဲ႔ေတြ႔ေရာ သိလား။ ငါတုိ႔ အဖြဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အက်ိမ္းခံလုိက္ရတယ္။ ငါတုိ႔ ၿမိဳ႕ၿပမွာ ဆရာမက ထက္တယ္ေလ။ သူက စည္းကမ္း အတင္းဆုံးပဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ႔လည္း ဆရာမနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္ဟ"
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူေၿပာသမွ် ခ်င္ေတာင္မ၊ေဒၚစန္းဦးေမာ္ စသည္တုိ႔ကုိ ၿပန္လည္ စဥ္းစား လြမ္းဆြတ္ၿပန္သည္။ သုိ႔ေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ က ၿမိဳ႕ၿပမွမဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေပမယ္႔ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ေခ်ာက္ ဂ်ီတီအိုင္ အေၾကာင္းကုိေတာ႔ မိမိနားေထာင္ ခ်င္တာ အမွန္ပင္။
ေက်ာင္းတုန္း က တစ္ခါမွမွ် စကားမေၿပာဖူးေသာ ေမာင္ႏွမေတြ ခုလုိ လုိင္းေပၚမွာ မနားတမ္း စကား
၀ုိင္းဖြဲ႔တတ္တာ ခ်စ္စရာ ဓေလ႔ပင္။ ၈ ႏွစ္မွ်ေသာ အခ်ိန္တုိ႔သည္ မသိသူတုိ႔ကုိ ေမာင္ႏွမ ၿပဳလုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိခဲ႔ေပၿပီ။ အမိ ဂ်ီတီအုိင္ ကုိ လြမ္းမိပါ၏။
ဤသုိ႔ၿဖင္႔ အရိပ္ႏွင္႔ စကား၀ုိင္းမွ တဆင္႔ ေက်ာင္းဆင္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔သည္ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခု အၿဖစ္ က်ရာေနရာ မွာ ရရာစား၍ ဘ၀ အတြက္၊ တုိင္းၿပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရေၾကာင္းသိရွိရ၏။ ႏွစ္ေပင္းမ်ားစြာ ခြဲခြာေနရေသာ တစ္ေဆာင္တည္း ေန သူငယ္ခ်င္းေဇာ္ထုိက္ အေၾကာင္းကုိလညး္ အရိပ္မွ တဆင္႔ ၿပန္လည္ သိရွိခဲ႔ရ၏။ ဆက္သြယ္ခြင္႔ရရွိခဲ႔ေပ၏။ ေဇာ္ထုိက္သည္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား ၀န္ၾကီးဌာနေအာက္ရွိ ေရအားလွ်ပ္စစ္ေဆာက္လုပ္ေရး ဌာနတြင္ အင္ဂ်င္နီယာတာ၀န္မ်ား ကုိ ထမ္းေဆာင္ေနေပသည္။ သူသည္ ေတာင္ငူတြင္ အေၿခစုိက္၍ နယ္မ်ားတြင္ ကြင္းဆင္းလုပ္ငန္းရေၾကာင္းလည္း သိရွိရေပ၏။
အရိပ္သည္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕နယ္၊ ေပါင္းေလာင္းေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးၿဖစ္ေနေပၿပီ။
အေၾကာင္းအားေလ်ာ္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေတြ႔ဆုံဖုိ႔ စကားဆုိမိၾက၏။ ထုိသုိ႔ ေတြ႔ဆုံခြင္႔ရခဲ႔ပါမူ အေႏြးေထြးဆုံးေသာ စကား၀ုိင္းတုိ႔ ရရွိဦးမည္ထင္သည္။ ေလာကဓံေအာက္တြင္ ထုိကဲ႔သုိ႔ေသာ စကား၀ုိင္းမ်ား မေၿပာရသည္မွာ ၾကာၿမင္႔ခဲ႔ၿပီမဟုတ္လား။
(၂)
ေဖးမ ကူညီမႈသည္ ထုတ္ေဖာ္ ၀င္႔ၾကြားမႈမ်ား မပါေသာအခါ ပုိ၍ မဂၤလာရွိေပ၏။
ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သား တုိ႔သည္ ေဖးမ ကူညီမႈကုိ ေနာက္ေတာ္ထုံးတမ္း မပ်က္တမ္း ပုိ႔ခ်ေပးခဲ႔၏။ အတန္းၾကီးသူသည္ အတန္းငယ္သူကုိ ေကာင္းမႈ၊မေကာင္းမႈ အားလုံး သင္ၿပေပးေလ႔ရွိ၏။ ထုိအရာသည္ သင္လုိခ်င္သည္ ၿဖစ္ေစ၊ မလုိခ်င္သည္ ၿဖစ္ေစ ေက်ာင္းေတာ္ သာတုိ႔၌ လက္ဆင္႔ကမ္းၿမဲၿဖစ္၏။
ထုိလက္ဆင္႔ကမ္း သည္႔အထဲမွ ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္ခြာ၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿမင္႔သည္႔အခါ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေနမည္႔ အရာသည္ကား ေကာင္းမႈ လက္ဆင္႔ကမ္းၿခင္းၿဖစ္ေပသည္။
အခ်ိန္သည္ ေၿပာင္းလဲလာသည္ ႏွင္႔အမွ် ေကာင္းတမန္ တစ္ေယာက္ အင္ဒုိနီးရွားမွ ၿပန္လာေပၿပီ။ ထုိအခ်ိန္ကား ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ။
ထုိလသည္ ေကာင္းတမန္ ကုိ အေသသတ္မတတ္ ရက္စက္ခဲ႔ေသာလ။ အမွန္အတုိင္း ေၿပာရလွ်င္ ေကာင္းတမန္ ငုိခဲ႔ရေသာလပင္။
အေၿခအေန တစ္ခု၏ လုိအပ္ခ်က္ အရ ေကာင္းတမန္ ေနၿပည္ေတာ္သုိ႔ ခရီးထြက္ရသည္။ ေကာင္းတမန္ ၏ အေဖသည္ လည္း သနားစရာပင္။ သားတစ္ေယာက္ကုိ ယခုအခ်ိန္ထိ ပညာသင္ေပးခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ယခုထိလည္း လုိက္လံေစာင္႔ေရွာက္ေနရဆဲ။ ထုိေန႔က ေကာင္းတမန္ ႏွင္႔ အေဖသည္ ေနၿပည္ေတာ္ကုိ ရန္ကုန္မွ ရထားၿဖင္႔ ဆန္တက္လာသည္။ ေနၿပည္ေတာ္ ေရာက္သည္ႏွင္႔ ကုိေရႊမုိးက ၾကိဳဆုိသည္။ ၿမန္မာ ႏုိင္ငံ၏ မုတ္သုံမုိးသည္ ေနၿပည္ေတာ္ ကုိ မပီ၀ုိးတ၀ါး ေရးဆြဲေနသည္။ ေနၿပည္ေတာ္ သည္ ေကာင္းတမန္ အတြက္ အသစ္။ ထုိ႔အတူ ေနၿပည္ေတာ္သည္ သူ႔အတြက္လည္း သူ႔ကုိယ္တုိင္သည္ အသစ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ အရာရာသည ္စနစ္တက်မရွိလွေပ။
ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္႔ အေဖသည္ မိုးကုိ အံတုကာ ဆုိင္ကယ္ ငွား၍ သြားလုိရာ ဦးတည္ရာကုိ ေခ်ဆန္႔ၾကသည္။ လက္မွတ္ထုိးစရာ ရွိသည္ မ်ား ထုိး၍ ၿပီးစီးသည္႔အခါ ကြ်န္ေတာ္ အေဖ႔ကုိ ဒီထက္ ပုိ၍ မႏွိပ္စက္ခ်င္ေတာ႔။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္း အသိ၀န္ထမ္း အရာရွိတစ္ေယာက္ အခန္းတြင္ တစ္ညမွ်တည္းခုိၿပီး ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီ ကားၿဖင္႔ အေဖ႔အား အိမ္ၿပန္ေစသည္။ အိမ္ေရာက္မွ အေဖ စိတ္ခ်လက္ခ် နားေနႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ႔္ ကုိ ေနၿပည္ေတာ္ တြင္ ရာသီဥတု ၾကမ္းခ်ိန္ၿဖစ္၍ က်န္းမာေရးဂရုစုိက္ရန္ သတိေပး၍ ထြက္ခြာသြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ား လုပ္ကုိင္ရန္ ေနၿပည္ေတာ္တြင္ အနည္းဆုံး တစ္ပတ္ခန္႔ ေနထုိင္ရမည္ၿဖစ္ေၾကာင္း သက္ဆုိင္ရာ အရာရွိကဆုိ၏။ ကိစၥ မရွိ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိ၏။ သုိ႔ႏွင္႔ ေနတဓူ၀ ရုံးကိစၥ တုိ႔ၿဖင္႔ အခ်ိန္ကုိ ကုန္လြန္ေစ၏။ သုိ႔ရာတြင္ မၿမင္ဖူးေသးေသာ တမိတည္းဖြားသည္႔ အရိပ္ကုိ ေတြ႔ခ်င္၏။ ေဇာ္ထုိက္ကုိ ေတြ႔ခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ရက္ပုိတခ်ိဳ႕ရရန္ အခ်ိန္ကုိ လုယက္၍ ေသခ်ာစီစဥ္ကာ ကိစၥမ်ား ၿမန္ၿမန္ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ မိသည္။
သုိ႔ရာတြင္ မွန္းခ်က္ႏွင္႔ ႏွမ္းထြက္မွာ တခါတရံတြင္ သက္သက္စင္ ေအာင္ လႊဲတတ္သည္။ ေနၿပည္ေတာ္တြင္ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္ လုိင္းကားမ်ားရွိေသာ္လည္း တစ္နာရီၿခားစီခန္႔ သာေၿပးဆြဲၾကသည္။၀န္ထမ္းဖယ္ရီမ်ား ရွိေသာ္လညး္ ရုံးဆင္းခ်ိန္၊ရုံးတက္ခ်ိန္မ်ားသာ။ သုိ႔အတြက္ ေခတၱမွ်လာေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ အခက္အခဲမ်ား စတင္ေတြ႔ရၿပီ။ အခ်ိန္မွီ ၿပီးစီးေရး၊သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေတြ႔ခြင္႔ရရွိေရးတုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အေၿပးတလႊားလုပ္ရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဆုိင္ကယ္မ်ားကုိသာ ငွားရမ္း၍ ဌာနေပါင္းမ်ားစြာ ႏွင္႔ မိတၱဴကူးသည္႔ ေနရာမ်ားကုိ ေၿပးလႊား ရသည္။ ဖုန္းဆုိင္မ်ားကုိ လူးလြန္႔ ေခါက္တုံ႔ေၿပးရသည္။ မုတ္သုန္မိုးမ်ား သည္းထန္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ဆုိင္ကယ္ ၿဖင္႔သြားရသၿဖင္႔ ထီး မေဆာင္းႏုိင္။ မုိးကာ အက်ီကုိလညး္ ေနၿပည္ေတာ္ကုိ ခုမွ ေရာက္သည္႔ လူသစ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေနရာတြင္ ၀ယ္ရမွန္းမသိ။ အမွန္ေတာ႔ ေခါင္းမာတာလညး္ ပါသည္။ တကယ္ဆုိ ေစ်း၌ ၀ယ္၍ရမည္ၿဖစ္သည္။ သည္လုိႏွင္႔ မုိးထဲတြင္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ဆုိင္ကယ္စီးရာမွ အဆုတ္သည္ အေအးပတ္စၿပဳလာသည္။ ထုိကဲ႔သုိ႔ ၿဖစ္ဖူးေပါင္း မ်ားၿပီၿဖစ္၍ ဆုိးရြားစြာၿဖစ္မည္ဟု မထင္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ အင္ဒုိနီးရွားမွ ပင္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔ရေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္မ်ား ကုိ အ၀တုတ္လုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ရုိးရုိးေဆးေဆးမ်ား ေသာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနၿပည္ေတာ္တြင္ အစားအာဟာရ မွ်တစြာ
၀ယ္ယူမစားသုံးတတ္။ ထုိႏွစ္ခု ေပါင္းေသာ အခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ အဖ်ားၾကီးစြာ ရေတာ႔သည္။ လုပ္လက္စ ကိစၥမ်ား ရပ္၍ အိပ္ရာထက္ လွဲေလသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဆးရုံကုိ မည္႔သုိ႔ သြားရမည္မွန္းမသိ။ မုိးရြာထဲတြင္ ဆုိင္ကယ္ေခၚလုိလွ်င္ပင္ လက္ရွိတည္းခုိေနေသာ အေဆာင္မွ မုိင္၀က္ခန္႔ လွမ္းေလွ်ာက္ရမည္။ ထုိမိုးသဲထဲတြင္ တစ္မုိင္ခန္႔ လွမ္းေလွ်ာက္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ မွာ အင္အားတုိ႔ မရွိၿပီ။ အလုိလုိ တုိက္ခန္းထဲ ေနလွ်င္ပင္ ေမးခ်င္ရုိက္ေအာင္ ခ်မ္းေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်မ္း၍ အေႏြးထည္ ၀တ္ၿပန္လွ်င္ ေခြ်းေစးမ်ားၿပန္လာၿပန္သည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သည္လုိႏွင္႔ ဘာမွ မစားၿဖစ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ တည္းခုိေသာ အခန္းပုိင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းသည္ တာ၀န္ၿဖင္႔ ဓါတ္ေတာ္ သုိ႔ ခရီးဆန္႔ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တင္းသည္။ ဘာမွ် ေထြေထြထူးထူး ၿဖစ္မည္ မဟုတ္။ အဖ်ားတုိ႔ ၏ ထုံးစံအတုိင္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ ၿပန္က်မည္ဟု ေပါ႕ေပါ႕ေတြးမိသည္။
(၃)
ၠၠဤသုိ႔ ဖ်ားေနစဥ္တြင္ ကုိၾကြက္ကုိ ေတြ႔၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေနၿပည္ေတာ္ ေရာက္ရွိေနမွန္းသိ၍ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆုိင္ကယ္ ယူလာ၍ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ လာေတြ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ဖ်ားရက္ ေတြ႔ေသာအခါ သူအံ႔အားသင္႔ေန၏။ သူလာေသာ အခ်ိန္တြင္ ညေနပုိင္းၿဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟန္ေဆာင္၍ ထႏုိင္၊စကားေၿပာႏုိင္၏။ ညပုိင္းသာ ၿဖစ္လွ်င္ စကားေၿပာႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏ စီစဥ္မႈၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္ ေနၿပည္ေတာ္ ကုတင္ (၃၀၀) ေဆးရုံသုိ႔ သြားေရာက္ၿပသ၏။ ဆရာမ သည္ အပူခ်ိန္ကုိ တုိင္း၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာ၀န္မ အား ေဆးစာေရးေပးသည္။ ဆရာ၀န္မ ႏွင္႔ ဆရာမသည္ ေက်ာင္းမွ ဆင္းခါစ လူငယ္မ်ားၿဖစ္သည္။ သမားဆုိ အုိမွတဲ႔။ ဒုကၡပဲ ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆက္ၿဖစ္မလဲ ေတြးေနမိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေဆးခန္း တစ္ခု မွ်မရွိေသာ ေနၿပည္ေတာ္တြင္ ဤသည္ပင္လွ်င္ အေကာင္းဆုံး ေရြးခ်ယ္မႈၿဖစ္သည္။ ဆရာမ သည္ ကြ်န္ေတာ္ တြင္ ငွက္ဖ်ားေသြးမရွိဟု ဆုိ၏။ ဆရာ၀န္မသည္ ငွက္ဖ်ားေဆးမရွိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ကုိ ငွက္ဖ်ားေဆးမ်ား ေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္ မေသာက္ခ်င္။ ဖတ္ဖူးေသာ စာအမ်ား အရ ငွက္ဖ်ားေဆးသည္ ငွက္ဖ်ား မရွိပဲ မေသာက္သုံးရ။ ပုိဆုိးတာက ကြ်န္ေတာ္တြင္ ဘာအစားအစာ အာဟာရမွ ဓါတ္ခံမရွိ။ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ေနာက္ေန႔တြင္ ထပ္မံၿပသရဦးမည္။ ေဆးမေသာက္ခဲ႔လွ်င္ မေသာက္ခဲ႔၍ မေပ်ာက္ေၾကာင္းေၿပာဦးမည္။ ေသာက္လုိက္ရုံသာ။ ဒီလုိႏွင္႔ အဲသည္ည ကုိၾကြက္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ အိမ္ရာတြင္ လုိက္အိပ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေပါ႕။ အဖ်ားေပ်ာက္ႏုိင္မည္ ဟု ယုံၾကည္မိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မေမွ်ာ္လင္႔ထားသည္႔ေနာက္ၿဖစ္ရပ္တစ္ခု ၾကဳံရၿပန္သည္။ ကုိၾကြက္တုိ႔ စည္ပင္ တစ္စုလုံး ေနၿပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမသုိ႔ေၿပာင္းရသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ၾကိဳတင္ အသိမေပးပဲ တီအီးကားစိမ္းၾကီးၿဖင္႔ ပစၥည္းမ်ား လာတင္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က ငွက္ဖ်ားမရွိပဲ၊ ငွက္ဖ်ားေဆးမ်ားကုိ စားသုံးထားၿခင္း၊ အစားအေသာက္ပ်က္ၿခင္းတုိ႔ ၿဖင္႔ ကုိယ္႔ေရွ႔က အရာကုိ ပင္ သဲကြဲစြာမၿမင္ႏုိင္ေအာင္ မူူးေ၀ေနၿပီ။ ကိုၾကြက္သည္ ေကာင္းရွာ၏။ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ေစာင္တစ္ထည္ၿခဳံေစ၍ ဆုိင္ကယ္ၿဖင္႔ ယခင္ အခန္းသုိ႔ လုိက္ပုိ႔သည္။ သူသည္ ကြ်န္ေတာ္ကုိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး ပစၥည္းမ်ား ခ်ရန္ သြားေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ႔္ကုိ စိတ္မပူဖုိ႔အေၾကာင္း သူတစ္ေခါက္လာၾကည္႔မည္႔အေၾကာင္းေၿပာ၍ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
သူထြက္ခြာသြားေသာအခါ တင္းထားေသာ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ႔၍ အဖ်ားတက္လုိက္မိသည္။ အတြင္းထဲမွ လႈိက္၍ လႈိက္၍ ခ်မ္းေတာ႔သည္။ ခ်မ္းေသာ္လည္း ေခြ်းေစးမ်ားထြက္ၿပန္သည္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဘာမွမလုပ္တတ္။ ဘယ္မွ မသြားတတ္။ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ၾကိတ္မိတ္ၿပီးအိပ္သည္။ အိပ္ရာကႏုိးေတာ႕ နည္းနည္း သက္သာသလုိပင္။ အခ်ိန္က ည ၂ နာရီေလာက္။ ဒုကၡပဲ။ ဗုိက္ဆာသည္။ စားစရာမရွိ။ သုိ႔ၿဖင္ ထပ္၍ အိပ္ဖုိ႔သာ။ သုိ႔ေသာ္ မၿပီးေသးေသာ အလုပ္ကိစၥမ်ား ကုိ စဥ္းစားမိသည္႔အခါ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ နံနက္လင္းခါနီးခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္ၿပန္သည္။ နံနက္ ၉ နာရီႏုိးသည္။ မုိးက်ေနသည္႔ၾကားမွ အကႌ်ကုိ ေဆာင္းကာ ဆုိင္မွာ ထမင္းဆီဆမ္းသြားစားသည္။ ပဲကိတ္တစ္ထုပ္ ၀ယ္၍ ေန႔လည္စာအတြက္ယူလာသည္။ ေန႔လည္ေရာက္ေတာ႕ လဲစရာမရွိေတာ႔ေသာ အ၀တ္မ်ားကုိ မေလွ်ာ္ႏုိင္သၿဖင္႔ ေခ်းထူသည္႔ အကႌ်ေတြကုိ ၿပန္၀တ္ရၿပန္သည္။
ဘာပဲေၿပာေၿပာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္မိသည္။ အိမ္ကို သတိရသည္။ အိမ္တြင္ဆုိလွ်င္ အေမသည္ ေရေႏြးပူပူ ကုိ မၿပတ္ အုိးတည္၍ ေသာက္ခုိင္းမည္။ အ၀တ္မ်ားကုိ ေခြ်စုိေနလွ်င္ မနားတမ္း ေလွ်ာ္၍ မနားတမ္း လဲခုိင္းမည္။ ၿမန္မာ႔ေဆးမ်ားၿဖင္႔ ကုမည္။ ေခြ်းထုတ္ခုိင္းမည္။ တည္႔သည္႔ အာဟာရၿဖစ္သည္႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိက္သည္မ်ားကုိ ခ်က္ၿပဳတ္ေက်ြးေမြးၿပဳစုမည္။ ခလုတ္ထိမွ အမိတသည္ ေၿပာေၿပာ။ ကြ်န္ေတာ္ အေမ႔အိမ္ကုိ လြမ္းသည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ အနားရွိေစခ်င္သည္။ အားေပးေစခ်င္သည္။ အဖ်ားတက္ေနခ်ိန္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ကုိ တမ္းတသည္။
ေသခ်ာသည္မွာ ကုိၾကြက္ၿပန္လာႏုိင္မည္ မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ သည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တည္းခုိေသာေနရာမွ လြန္စြာ ေ၀းကြာလွသည္။ သူ႔ပစၥည္းမ်ား ခ်ရမည္။ ၿပန္စီရမည္။ အခန္းသစ္ရွင္းရမည္။ ဘယ္သူလာႏုိင္မည္နည္း။ ဘယ္သူမွ မလာႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏုိင္။ သည္တည ေတာ႔ စိတ္ကုိ တင္းထားရမည္။ မနက္ၿဖန္ နုိးေသာအခါ အနီးဆုံးေတြ႔သူကုိ အတင္းအကူအညီေတာင္းမည္ ဟု စဥ္းစားထားသည္။
ဤမွ် သက္သာေကာင္းမြန္ေနၿခင္းသည္ပင္ ကုိၾကြက္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင္႔ၿဖစ္သည္။
(၄)
ထုိ႔သုိ႔စဥ္းစားၿပီး လုပ္စရာ၊စားစရာ မရွိေသာအခါ ေသာက္လက္စ ငွက္ဖ်ားေဆးမ်ား ေသာက္၍ ထပ္မံ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ အိပ္ေပ်ာ္လွ်င္ အဖ်ားကုိ ေမ႔သြားႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မေပ်ာ္။ အဖ်ားသည္ သူ၏ ဒီဂရီကုိ ၿမွင္႔တင္ေနေလၿပီ။ အပူခ်ိန္သည္ ရုတ္ခ်ည္း ထုိးတက္သြားသည္။ အတန္ငယ္ၾကာလွ်င္ ရုတ္ခ်ည္ ၿပန္ဆင္းသြားၿပန္သည္။ ထုိဒဏ္ကုိ ခႏၶာကိုယ္သည္ အလူးအလဲ ခံေနရသည္။ ခ်မ္းလြန္းလွ်င္ အရမ္း ခ်မ္းတုန္ေနၿပီ။ ပူလွ်င္လည္း အတြင္းအစိတ္အပုိင္း အားလုံး ကြဲထြက္မတတ္ပူေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနၿပည္ေတာ္ ငွက္မိၿပီလား။ ေတြး၍ ေၾကာက္ေနမိသည္။ ဒီေန႔ည ဘယ္သူမွငါ႔ကုိ မေတြ႔လုိက္ပဲ ငါ ေလွ်ာေတာ႔မည္လား။ ထုိမွ် ေတြးပူေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ အေဖာ္မရွိ။ ေဆးမရွိ။ စားစရာမရွိ။ ဖ်ားနားမႈ ဒဏ္ကုိ တကယ္ ကုိ မေဖာ္ၿပတတ္ေတာ႔။ နံေပေန႔သည္ ဂ်င္းအကႌ်ကုိ ထပ္မံ
၀တ္၍ ထုိင္တခ်ည္ အိပ္တလွည္႔ ၾကိဳးစား၍ စိတ္ကုိ စုသည္။ မည္သုိ႔မွ မရ။ ေခါင္းသည္
၀ကၤပါလွည္႔ေန၏။ အပူသည္ ေခါင္းကုိ တဒိတ္ဒိတ္ တုိးေန၏။ ငွက္ဖ်ားပုိး ဦးေႏွာက္ကုိ ေရာက္ၿပီလား။ ငါ မေသရဘူး။ ငါ မေသရဘူး။ စိတ္ကုိ ၾကိဳးစားစုစည္း၏။သုိ႔ေသာ္ မရ။ မေမ႔တခ်က္။ ေမ႔တခ်က္။ အိပ္ေပ်ာ္ၿပန္သည္။ ႏုိးၿပန္သည္။ ႏုိးလွ်င္ မ်က္စိထဲတြင္ ၾကယ္၊လတုိ႔စုံေနၿပန္၏။ ငါ ဒီအတုိင္းဆက္ေနရင္ သြားေတာ႕မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္ရုံးထမိ၏။ မရ။ ေအာ္ၾကည္႔၏။ မရ။ ထုိသုိ႔ အၿပန္အလွန္ ၿဖစ္ပ်က္ေနရင္း မည္ကဲ႔သုိ႔ ၿဖစ္သည္ မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ေမ႔ေမ်ာေနသည္။
ေနာက္ဆက္သိခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ခႏၶာသည္ အရုပ္ၾကိဳးၿပတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကုိယ္ကုိကုိယ္ၿပန္သိၿခင္းမွာ အသံတခုေၾကာင္႔ၿဖစ္မွန္းသိရသည္။ ထုိအသံသည္ တံခါးေခါက္သံ။ ထုိ႔ေနာက္က လူသံမ်ား ၾကားရသည္။ ငါ႔အခန္းကုိ ေခါက္တာလား။ ထုိ႔ေနာက္ သဲကြဲစြာၾကားရသည္။ ဒီအခန္းကုိ ေခါက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္ အားတက္သြားသည္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ တစ္ေယာက္ေယာက္လာလွ်င္ အကူအညီ ေပးတန္ေကာင္းမည္။ ကုန္းရုံးထသည္။ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္။ ႏုံးရေနေသာ ခႏၶာကုိ သယ္၍ တံခါး၀ဆီသြားၿပီး ဖြင္႔ေပးလုိက္သည္။
ဟင္.............အရိပ္။
လုိင္းေပၚမွာေတြ႔တဲ႔ တမိတည္း ဆင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ မ်က္စိတုိ႔ မယုံခ်င္။ တကယ္
၀မ္းေၿမာက္သြားသည္။ ေနမေကာင္း တေကာင္းက ဖုန္းဆက္ စဥ္ ေပးခဲ႔ေသာ မၿပည္႔စုံေသာ လိပ္စာၿဖင္႔ သူေရာက္ေအာင္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။
"ေဟး..သယ္ရင္း၊ ၾကည္႔စမ္း နင္ဖ်ားေနတာလား"
"ေအး......ဟုတ္တယ္။ ငါမရေတာ႔ဘူးဟာ"
"ငါ လုပ္ငန္းက ကားပါတယ္ေလ။ လာ ေဆးရုံးသြားရေအာင္"
ေဆးရုံ။ ေတြးမိသည္။ ငွက္ဖ်ားေဆးမ်ား မလုိအပ္ပဲ ေပးခဲ႔ေသာ ေဆးရုံကုိၿပန္မသြားခ်င္။ ဒါေပမယ္႔ တၿခားနည္းလမ္းမရွိ။ ဆရာ၀န္မ ကို ေသခ်ာ ရွင္းၿပရမည္သာ။ ကားေပၚေရာက္မွ အရိပ္ကုိ ရွင္းၿပသည္။
"ငါ႔ကုိ ဆရာ၀န္မ က မဖ်ားပဲ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ေသာက္ခုိင္းလုိ႔ ခုလုိဖ်ားတာဟ"
"ဟုတ္လား။ ဒါဆုိလည္း ေဆးရုံေရာက္ရင္ ေသခ်ာေၿပာတာေပါ႕ဟာ"
သည္လုိႏွင္႔ ေဆးရုံကုိ ေရာက္သည္။ အေရးေပၚလူနာတစ္ေယာက္ ေရာက္ေန၍ ခဏ ေစာင္႔ၾကရသည္။
ဆရာ၀န္ မ အသစ္ ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူနာၿပဳဆရာမေတာ႔ မေၿပာင္း။ ဆရာ၀န္မ က ေသာက္ထားေသာ ေဆးေတြ အကုန္ေမးသည္။ မဖ်ားပဲ ငွက္ဖ်ားေဆးမ်ား ေသာက္ခုိင္းၿခင္းေၾကာင္႔ ယခုကဲ႔သုိ႔ ၿဖစ္ရေၾကာင္းသူကရွင္းၿပသည္။ ၀မ္းသာလုိက္သည္႔ ၿဖစ္ၿခင္း။
"အေပ်ာက္ကုၿပမယ္။ ဒီေဆးေတြကုိ အပတ္ကုန္ေအာင္ ေသာက္လုိက္" ဟုဆုိ၍ ဆရာ၀န္မ က ေဆးအသစ္ေတြေပးသည္။ ထုိးေဆး တစ္လုံးလည္း ထုိးသည္။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ စိတ္ေပါ႔သြားသည္။ ထုိးေဆး ႏွံ႔ေသာအခါ ကိုယ္ပါေပါ႕သြားသည္။ အားတက္သြားသည္။
ေဆးရုံမွ ၿပန္ေသာအခါ အရိပ္က
"ငါ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိ သနားပါတယ္ဟာ၊ ငွက္ဖ်ားေဆးေၾကာင္႔ နင္ခံရာတာ၊ အစားကုိ မွ်တေအာင္၊ အားၿဖစ္ေအာင္ စားေနာ္သယ္ရင္း။ ငါ အခ်ိန္မရလုိ႔။ အခ်ိန္ရရင္ ေၾကးအုိး ၀င္တုိက္တယ္။ ငါတုိ႔က ပ်ဥ္းမနား ဟုိဘက္ထိ ဆက္ေမာင္းရဦးမွာ။ ဒီေတာ႔ နင္႔ကုိ ခု ၿပန္လုိက္ပို႔မယ္။ နင္ မနက္ၿဖန္ ေသခ်ာ အားၿဖစ္ေအာင္ ၀ယ္စားေနာ္"
ဆုိၿပီး အရိပ္ က ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ အေဆာင္ ကုိ လုိက္ပုိ႔ပါသည္။ ေပါင္းေလာင္ ကေန ေနၿပည္ေတာ္ အထိ တကူးတက လာေတြ႔သည္႔၊ ေဆးရုံလုိက္ၿပသည္႔ အရိပ္ႏွင္႔ ကားေမာင္းဆရာ၊ ၿပီးေတာ႔ သူႏွင္႔အတူ ပါလာသည္႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္သည္။ အေဖာ္မဲ႔ ေနခ်ိန္တြင္ ကူညီေဖးမေပးခဲ႔တာ မေမ႔ႏုိင္ပါ။ မိမိတစ္ေယာက္တည္းဆုိ ထုိည ဘာၿဖစ္မည္ မသိ။ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ကုိ ေက်းဇူးတင္မိသည္။
(၅)
တကယ္ေတာ႔ အရိပ္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတုန္းက ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ပမာ ၿဖစ္ခဲ႔ၿပီမဟုတ္လား။ တမိတည္းဖြားသည္႔ သံေယာဇဥ္ သည္ မရင္းႏွီးဖူးေသာ္လည္း ရင္းႏွီးဖူးသည္ထက္ ပုိ၍ရင္းႏွီးေစသည္။ ေမာင္ႏွမတုိ႔သည္ ထာ၀ရ ေအးခ်မ္းၾကေပ၏။ အရိပ္၊ကုိၾကြက္ တုိ႔ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္၍ မဆုံးေတာ႔။
ထုိနည္းတူစြာ မိမိ အလွည္႔က်လွ်င္ ေမာင္ႏွမေသြး၊ညီအစ္ကုိေသြးၿပရန္ အဆင္႔သင္႔ၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနမိပါသည္။
ေဖးမ ကူညီမႈသည္ ထုတ္ေဖာ္ ၀င္႔ၾကြားမႈမ်ား မပါေသာအခါ ပုိ၍ မဂၤလာရွိေပ၏။
