Atom Feed (xml)
ေဗဒါ
ေဗဒါေရ…
တခ်ိဳ႕လူေတြက မင္းကုိ ခ်ီးမြမ္းၾကလိမ္႕မယ္။
ေဗဒါေရ…
တခ်ိဳ႕လူေတြက မင္းကုိ ကဲ႕ရဲ႕ၾကလိမ္႕မယ္။
လုိသူေတြအတြက္
မင္းဟာ ေလးစားအားက်စရာပဲ..။
မင္း…
ၾကမ္းတမ္းတဲ႕ ေရစီးကုိလည္း အာခံ ခဲ႕၊
၀ဲဂယက္မွာလည္း မႏွစ္ၿမွဳပ္သြားေအာင္ ရုန္းကန္ခဲ႕ရဖူးၿပီ…။
မင္း…
ညင္သာတဲ႕ ေရစီးေတြ႕လည္း အလုိက္တသင္႕ ေမ်ာလုိက္ရုံေလးနဲ႕ မေက်နပ္ခဲ႕ၿပန္ဘူး။
ဒါေပမယ္႕ ေရစီးကုိ အသုံးခ်လုိ႕ ကုိယ္႕ခရီးကုိ ကုိယ္တုိင္ ပဲ႕တင္ႏုိင္ခဲ႕တယ္ မဟုတ္လား..။
မင္း…
ဘဲအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ရန္ကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ တုိက္ပြဲ၀င္ လြတ္ေၿမာက္ခဲ႕ဖူးၿပီ…။
ေလာကဓံအတက္အက် ကုိ အာခံလုိ႕….
ႏူးညံ႕သဲထူတဲ႕ ၿမစ္ကမ္းေၿခမွာ…
ရႊံ႕ထူ ညစ္ပတ္တဲ႕ ညႊန္ေတာထဲမွာ…
ညီးတြားငုိၿမည္း မေနပဲ….
အိပ္ယာမွတ္လုိ႕ ေမးစက္ခဲ႕ရဖူးတာပဲ..
အေရးၾကီးတာက
ပန္းတုိင္ မေပ်ာက္ဖုိ႕နဲ႕ ၿမန္ၿမန္ေရာက္ဖုိ႕ ပဲလုိ႕ စိတ္ေတးခဲ႕ရတယ္ မဟုတ္လား..။
ၿမစ္ဆုံးတဲ႕ ပင္လယ္၀မွာ ဒီေရတုိးတာ ၿမင္ဖူးခ်င္တယ္ ဆုိတဲ႕
မင္းရဲ႕ ပန္းတုိင္ေရာက္ဖုိ႕
လမ္းတေလွ်ာက္မွာ တၿခားအပင္ေတြ၊ ေရသတၱ၀ါေတြကုိ
မင္းေၾကာင္႕ မေၾကြက်ေစခဲ႕တာလည္း မင္းေစတနာပဲေလ..။
ဒါေတြကုိ....ငါတုိ႕ မွတ္တမ္းတင္ ေလးစားအားက်မိတာပဲကြ...။
ေဟာ…
မလုိသူေတြ အတြက္က်ေတာ႕
မင္းဟာ….
ခပ္အအ ငနဲ တေယာက္ပဲ…။
ၾကမ္းတမ္းတဲ႕ ၀ဲဂယက္မွာ မင္းကုိယ္မင္း ၾကင္လည္တတ္ၿပီလုိ႕ ဘယ္လုိ ထင္ေနပေစ
အခ်ိန္တန္ေတာ႕ ေရစီးနဲ႕ပဲ မင္းေမ်ာေနရတာ ပဲတဲ႕ေလ..။
ဘဲအုပ္ေတြက ထုိးဆိတ္စားေသာက္လည္း
ဘာမ်ား မင္း ကာကြယ္အား ရွိခဲ႕လုိ႕လည္း….
လွပတဲ႕ မင္းပန္းပြင္႕ေတြ အတြက္ပဲ ေအးခ်မ္းစြာ ရန္မလုိပဲ မင္း ဂုဏ္ယူတတ္တာ အားနည္းခ်က္ မဟုတ္ၿပန္ဘူးလား..တဲ႕။
ၿပီးေတာ႕ မင္းက ၾကက္ေတြလုိပဲ…
ေရာက္ရာ ဘ၀ မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္ရၿပန္ၿပီ
ေနရာမေရြးမွာ ေက်ာခ်လုိ႕
ဒါေတာင္ ပန္းတုိင္ မေပ်ာက္ဖုိ႕၊ ေရာက္ဖုိ႕က ပဲ အေရးၾကီးတယ္လုိ႕ ဟစ္လုံးက ေပးေနၿပန္ေသး..တဲ႕။
မင္း ကုိယ္ ငါတုိ႕ တကယ္ သနားတယ္ ေဗဒါ…တဲ႕။
အေၿခခ် အၿမစ္တြယ္လုိ႕ ေကာင္းတဲ႕ ေၿမေနရာေတြ႕ရင္ မင္းက တေထာက္နားလုိ႕၊
ေရစီးၾကမ္းလာရင္ ေမ်ာလုိက္လုိက္ နဲ႕…
မင္းဘ၀က ဘာလဲ…တဲ႕…။
ေအး...
ငါဆုိတဲ႕ ေဗဒါက ေတာ႕…
လင္ကြန္း ဟုိအရင္တုန္းက ေၿပာခဲ႕ဖူးတဲ႕ အတုိင္းပဲ…
ရန္သူနဲ႕ မိတ္ေဆြ ေတြဆီက မတူညီတဲ႕ အသံေတြ ထြက္ေနသမွ် မင္းမွန္တယ္တဲ႕..။
အဲ….ႏွစ္ဘက္လုံးက တစ္သံတည္း အတူတူ ထြက္လာရင္ေတာ႕ မင္းမွားဖုိ႕ မ်ားေနသတဲ႕..။
မလိုသူေတြ၊ လုိသူေတြ ဘယ္လုိ ထင္ပေစ..
ငါဆုိတဲ႕ ေဗဒါဟာ..
အခ်ိန္တန္ရင္ ငါ႕လမ္း ငါသြားရမွာပဲ…
အေရးၾကီးတာ ရုန္းကန္ေနဖုိ႕ပဲ…
ပန္းတုိင္ကုိ မေပ်ာက္ရဘူး…၊
ေရာက္ကုိ ေရာက္ရေစမယ္…။
ႏွလုံးသားကုိ ရုိက္ဟီးလုိ႕ ဖြင္႕ထားမယ္…
ၿပတင္းတံခါးကုိ အက်ယ္ဆုံး ဖြင္႕လုိ႕..
အလင္းတန္းတုိင္းကုိ ၀င္လာေစၿပီး
အေမွာင္ထုတုိင္းကုိ ၿဖိဳခ်ရွင္းပစ္မယ္…
တုိေတာင္းတဲ႕ ဘ၀အတြင္းမွာ…
ပန္းတုိင္ဆုံးေအာင္ မေရာက္ခဲ႕လည္း၊
ပန္းတုိင္ကုိ ၿမင္ခြင္႕မရခဲ႕လည္း..
ငါ သံေ၀ဂမရဘူး၊ ယူက်ဴံးမရလည္း ၿဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး..
ငါ မွန္ကန္စြာ ရုန္းကန္ခံရတဲ႕ တန္ဖုိးနဲ႕ သိကၡာနဲ႕ တင္ ေက်နပ္ၿပီ…
ၿပီးေတာ႕...
ေလွ်ာက္ခဲ႕ရတဲ႕ လမ္းမွာ ငါ႕ ပန္းပြင္႕ ခရမ္းၿပာေရာင္ကုိ
ၿမင္သူတုိင္းအတြက္ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ေပးခဲ႕ရတာလည္း ေက်နပ္စရာ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား...။
တကယ္ဆုိ..
ေလာကမွာ တာ၀န္ေက်ဖုိ႕က အေရးၾကီးဆုံးပဲ။
ငါဘယ္ေလာက္ ခရီးေရာက္လဲ၊ မေရာက္သလဲ…
အကဲၿဖတ္ဖုိ႕နဲ႕....
က်န္တဲ႕ အလုပ္ေတြကုိေတာ႕….ရန္သူနဲ႕ မိတ္ေဆြေတြပဲ ဆက္လုပ္ၾကလိမ္႕ဦးမယ္…။
ေကာင္းတမန္
၂၀၁၀-၁၀-၂၃
(ေက်ာင္းသုိ႕သြားသည္႕ လမ္းေဘး ေခ်ာင္းထဲတြင္ ယေန႕ ေမ်ာပါလာေသာ ေဗဒါပင္ အစုေလးမ်ားကုိ ၿမင္၍ ေပၚလာေသာ ခံစားမႈကုိ အေၿခခံကာ ဤ ကဗ်ာအား ေရးဖြဲ႕ပါသည္။ )
