Looking back at a moment in Indonesia အီဒူးဗသရီ အင္ဒုိနီးရွား

အင္း ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္ အင္ဒုိနီးရွားကုိ ေတာ္ေတာ္လြမ္းေနတယ္ဗ်ာ။
ေၿပာရရင္ အင္ဒုိမွာ အခုခ်ိန္က သူတုိ႔ ဘာသာရဲ႕ အထြတ္အၿမတ္၊ ဥပုသ္လရဲ႕ အဆုံးမွာ က်င္းပၿမဲ ၿဖစ္တဲ႔ အီဒူးဗစ္သရီ (Idul Fitri) ေခၚ လဘာရန္ (Lebaran) ပြဲ က်င္းပေနခ်ိန္ေပါ႔။ သူတုိ႔ ေတြ အဲဒီည မွာ ဘုရာေက်ာင္း ပလီေတြမွာ စည္ေတြ မုိးလင္းတီးမယ္။ ကေလး လူၾကီး ေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴးၾကတဲ႔ အခ်ိန္။ တခ်ိဴ႕ ၿမိဳ႕ ေတြမွာဆုိရင္ စည္ေတြ တီးၿပီး တၿမိဳ႕ လုံးကုိ ကားနဲ႔ ပတ္ၾကတယ္။
ခ်စ္စရာ ဓေလ႔ ေလး ေတြပါ။ ညေနဆုိရင္ မိဘ၊ ေဆြးမ်ိဴးသားခ်င္းေတြကုိ သြားကန္ေတာ႔ ၾကမယ္။ ကန္ေတာ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ႕ တုိ႔ က ခု လုိ ေၿပာၾကတယ္။ “Mohon Maaf Lahir Dan Batin” တဲ႔။ ၿမန္မာလိုကေတာ႕ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတုိ႔ မွ ၿပစ္မွားမိရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ၾကတာေလ။
အိမ္တုိင္းမွာလည္း လာလည္ ကန္ေတာ႔ တဲ႔ သူေတြ အတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ၿပင္ဆင္ထားၾကတယ္။ လာလည္ ေလွ်ာက္သြားတဲ႔ သူေတြဟာ အဲဒီေန႔ မွာ အားလုံး အ၀တ္အစား အသစ္ေတြ ၀တ္ၾကတယ္။ အားလုံး ဟာ အသစ္ပဲ။
မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ၊ ဆရာတပည္႔ေတြ ဟာ အဲဒီေန႔မွာ အတူဆုံၾကတယ္။ လြမ္းလုိ႔ မဆုံး၊ ေၿပာလုိ႔ မဆုံးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ထုံးစံအတုိင္း ေယာင္ေပေပနဲ႔ သူတုိ႔ ၾကားထဲ မွာ ကုိယ္ကုိယ္ကို ႏွစ္ၿမဳပ္လုိက္တာပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ လူမ်ိဳးေတြ က်ယ္ေၿပာတဲ႔ အင္ဒုိရဲ႕ အေရးပါၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဘာသာေရး နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ပြဲေတာ္မ်ိဳးကုိ ကုိယ္အဲဒီေရာက္ေနတုန္း လက္လြတ္ခံ လုိ႔ ၿဖစ္ပါ႔ မလားဗ်ာ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ အီဒူးဗစ္သရီမွာ ကုိယ္က လညး္ အင္ဒုိဘာသာ ကုိ ေၿပာတတ္စ ေၿပာခ်င္လြန္းလုိ႔ လွ်ာယားေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ အဲဒီမွာ အိမ္ရွင္သားကုိ သူ႔နဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေနေဖာ္ေတြ လာေတြ႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း နဂုိက မွ အသားမည္းမည္း ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္ဆုိေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံး က ကြ်န္ေတာ္႔ ကုိ ပါ ေရာၿပီး “Mohon Maaf Lahir Dan Batin” လုိ႔ ေၿပာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လညး္ ခတ္တည္တည္နဲ႔ ပဲ ရပါတယ္။ ဘာညာဆုိ ၿပီး ၿပန္ တုတ္တာပဲ။သူတုိ႔ ကုိလည္း ခြင္႔လြတ္ဖုိ႔ ၿပန္ေတာင္းပန္ခဲ႔ေသးတယ္။ ဟဲ..ဟဲ.။ ဒီလုိ နဲ႔ အဲဒီညက သူတုိ႔ နဲ႔ အတူ လုိက္လည္ၿဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ ဆရာေဟာင္းေတြ ကုိ ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ႔တယ္။ သူတုိ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေလး ကုိ လည္း လြမ္းဆြတ္စြာ သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းေလး က သူတုိ႔ ကုိ စိမ္းသလုိ ၿဖစ္ေနၿပီလုိ႔ သူတုိ႔ ေၿပာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ သူတုိ႔ အစား ၀မ္းနည္းေနမိတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ အတူ ထုိင္ခဲ႔ တဲ႔ အုတ္ခုံေလးကုိ မုိးေပးတဲ႔ ေက်ာင္းေရွ႕ က အပင္ၾကီးလည္း မရွိေတာ႔ ဘူးတဲ႔ေလ။ အားလုံးပဲ။ သူတုိ႔ ဟာ သူတုိ႔ ၿမိဳ႕ ေလး က ေၿပာင္းလဲ သြားတဲ႔ လမ္းေဟာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေဟာင္းေတြ၊ အေဆာက္အဦးေဟာင္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ၊ ရည္စားေဟာင္းေတြ ကုိ အၿပည္႔အ၀ ၿပန္တမး္တၾကတယ္။ အငမ္းမရ ၿပန္လုိခ်င္ ၿပန္ခံစားခ်င္ၾကတယ္။ ခပ္တည္တည္ေနတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊စတတ္ ေနာက္တတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ မုိက္ကမ္းကမ္း သူငယ္ခ်င္း …စတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ဟာ သူတုိ႔ ငယ္ဘ၀ေတြ ကုိ ပုံသြင္းေပးခဲဲ႔တဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ ၊ ဒီေက်ာင္း၊ ဒီလမ္းေတြ ကုိ အမွတ္တရ ရွိေနဖုိ႔ မေၿပာင္းလဲ ေစခ်င္ၾကသလုိ သူတုိ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေကာင္းစားဖုိ႔ အတြက္လည္း ေၿပာင္းလဲေနေစခ်င္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ ေလး ရဲ႕ ေလကို အငမ္းမရ ရႈရႈိက္ၾကတယ္။ စကားေတြ အဆုံးမသတ္နုိင္ေအာင္ ေၿပာတယ္။ ငယ္ငယ္က စားေနက် လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြ ဆီ မွာသြားစားၾကတယ္။ အဲလုိ နဲ႔ သူတုိ႔ ဇာတိ ၿမိဳ႕ေလး ဟာ အဲဒီည အတြက္ သူတုိ႔ အားလုံးရဲ႕ အ ရွင္ဘုရင္ ေလး ၿဖစ္ေနခဲ႔တယ္။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အီဒူးဗစ္သရီ မွာေတာ႔ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နဲ႔ အတူ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ ၿမန္မာမြတ္စလင္မေလး နဲ႔ အတူ ရုပ္ရွင္သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ သူကလညး္ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ လာၿပီးေတာင္းပန္တယ္။ အားလုံး အမွားမ်ား ရွိရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါတဲ႔။ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတြ မ်က္ရည္လည္ၾကရတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ ေလးမွာ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၿမန္မာေလး ေယာက္ပဲ ရွိတာေလ။ ႏွစ္ေယာက္က ၿမန္မာမူစလင္ ေကာင္မေလးေတြ။ အဲဒီထဲက တစ္ေယာက္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ကေမၻာဒီးယား တစ္ေယာက္၊ အင္ဒုိ သုံးေယာက္ တအိမ္တည္း အတူေနၾကတာေလ။ ေၿပာမနာ၊ ဆုိမနာပါပဲ။ တကယ္႔ ေမာင္ႏွမေတြပဲေလ။ ၿမန္မာထမင္းဟင္း အတူတူ ခ်က္စားတယ္။ ၿမန္မာသီခ်င္း အတူတူဆုိၾကတယ္။ ပါးကြက္အၾကီးၾကီးေတြ ကြက္ ၊ ၿမန္မာ၀တ္စုံအၿပည္႔ ၀တ္ၿပီး Shopping Center ကုိ အတူတူတက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြေလ။ အတူတူ ရူးသြပ္ခဲ႔တာပါ။ အဲလုိ ေမာင္ႏွမေတြဆုိေတာ႕ အဲဒီလုိ သူတုိ႔ အတြက္ ထူးၿမတ္တဲ႔ ေန႔ မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပါ ေရာၿပီး က်င္းပေပးတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူတုိ႔ကုိ ကူၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဖုန္းဆက္၊ ခြင္႔လြတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ကုိ မုန္႔ဖုိးလည္း ေပးရေသးတယ္။ အမွားရွိရင္ ခြင္႔လြတ္ဖုိ႔လည္း ေတာင္းပန္ရတယ္။ ညေရာက္ေတာ႔ အီဒူးဗစ္သရီ အမွတ္တရေပါ႔၊ ၿမန္မာ သီခ်င္းေတြဆုိၾကၿပန္တယ္။ ဂိမ္းေတြေဆာ႕ တယ္။မုိးလင္းပါပဲ။ တရပ္ၿခားမွာ အတူတူေနရတာ အားလုံးဟာ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း စည္းစည္းရုံးရုံးနဲ႔ တကယ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔တယ္ဗ်ာ။
ဒီလုိ နဲ႔ အားလုံးဟာ အီးဒူးဗစ္သရီ ႏွစ္ပတ္ အကုန္မွာ ဘ၀ အတြက္ အၿခားတေနရာကုိ အလုပ္သြားလုပ္ၾကရၿပန္တယ္။ ဆက္လက္ စီးဆင္းရၿပန္တယ္။ ၿမိဳ႕ ေလးကိုလည္း ၀မ္းနည္းစြာ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ငယ္ဘ၀ေတြကို နွေၿမာစြာနဲ႔ အဲဒီၿမိဳ႕ ေလးမွာ သိမ္းထားခဲ႔ၿပန္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာ သိမ္းထားတာေတြ ၿပန္တူးေဖာ္ၾကဦးမွာလည္း ေသခ်ာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ အဆင္ေၿပရင္ ေနာင္ အီဒူးဗသရီတခုခုမွာ အဲဒီၿမိဳ႕ ေလးကုိ သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘေ၀ေတြကုိ တူးေဖာ္ၾကည္႔ဦးမယ္ဗ်ာ။