၀ဋ္

ခိုးကိုးရာမဲ့ မ်က္လံုးေလးတစ္စံု၊
အတတ္ပညာတစ္ခုရဲ႕ အနိမ့္အျမင့္ေတြၾကားမွာ
အေ၇ာင္မွိန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘ၀ရယ္....
အေရာင္ေတြ မ်ားလိုက္ပံုမ်ား...
စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မ၀ံံ့ထည္ေတာ့တဲ့
တုန္ရီ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလို.....
လမ္းမွားေတြဘက္ တိမ္းေစာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
ငယ္ငယ္ က......
ဖားေျခေထာက္ကို ႀကိဳးနဲ႕ခ်ည္၊
ခုန္ခိုင္းခဲ့သလိုမ်ိဳး
ငါ့ရဲ႕အားထုတ္မႈေတြ...
ေနာက္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ေနခဲ့။
အသံုးမတည့္ေတာ့တဲ့..
အသီးအပြင့္ေတြလို...
ပုပ္အဲ့အဲ့ လက္သီးဆုပ္ထဲက၊
ဘ၀ေတြ ဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႕ခ်ည္.....
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဘ၀ဟာ......
ေနာက္ထပ္တဖန္
အေရာင္ မွိန္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ ။