ယာကန္သင္းတစ္ခု တည္ေဆာက္ၿခင္း (ၿမန္မာၿပန္)

ယခုတေလာ စကၤာပူ မွာ မုိးခဏခဏ ရြာတတ္သည္။ စကၤာပူတြင္ ရာသီဥတု ဘယ္ႏွစ္မ်ိဴး ရွိမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မစူးစမ္းမိေသး။ ဒီေတာ႔ ဒီမွာ ယခု ဘာရာသီေရာက္ေနတာလည္း ကြ်န္ေတာ္ မသိ။ သုိ႔ေေပမယ္႔ ဒီရက္မ်ားအတြင္း နံနက္ေစာေစာ ႏွင္႔ ညပုိင္း တြင္ မိုးမ်ား ရံဖန္ရံခါ ဆုိသလုိ သည္းထန္ေလ႔ရွိေပသည္။

ယေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ လည္း ကုိေရႊမိုးသည္ နံနက္မဂၤလာကုိ သူ၏ မုိးစက္မုိးေပါက္မ်ားၿဖင္႔ သြန္းၿဖန္း ၾကိဳဆုိလုိက္ၿပန္သည္။ မနက္က မုိးသည္ ေတာ္ေတာ္ ေတာ႔ သည္းထန္ေပသည္။ ရြာစကား ႏွင္႔ ေၿပာရလွ်င္ေတာ႔ မုိးက ေတာ္ေတာ္ အရည္ပါေပသည္။ မုိးေအးေအး ဆုိေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း လြတ္ေနေသာ ၿခဳံံေစာင္ ကုိ ၿပန္ဆြဲၿခဳံၿပီး ႏွပ္ေနလုိက္သည္။ အမွန္ကေတာ႔ ပ်င္းေနတာလုိ႔ လည္း ေၿပာ၍ရမည္။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ မုိးေအးေအးမွာ ေစာင္ၿခဳံေကြးရသည္႔ အရသာ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္သည္။

ေကာင္းကင္ မွ မိုးပုလဲလုံးမ်ား ေခါင္မုိးႏွင္႔ ေၿမၿပင္မ်ား ေပၚတြင္ တအုံးအုံး ႏွင္႔ ေၾကြခ်ေေနသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ သုိ႔ေပမယ္႔ ဒီမွာ ၾကားေနရေသာ မုိးပုလဲလုံးမ်ား၏ ေအာ္သံသည္ ကြ်န္ေတာ္ ရြာမွာရွိစဥ္က သယ္ကယ္မိုး ထားသည္႔ အေမ႔အိမ္၏ အိမ္မုိးေပၚ သုိ႔ ရုိက္ခတ္ေသာ မုိးသံမ်ားေလာက္ မလွဟု ကြ်န္ေတာ္က ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကီးၿပင္းခဲ႔ရေသာ အေမ၏ အိမ္ရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ရြာေလးသည္ ၿမန္မာၿပည္ အလယ္ပုိင္း က အညာေၿမတြင္ တည္ရွိေပသည္။ ထုိ အညာေၿမကုိ ဖန္ခါး ေၿမဟု လည္း တင္စားတတ္ၾကေသးသည္။ကြ်န္ေတာ္က မူ ဖန္ခါးေၿမ၊ ဇီးၿဖဴေၿမ၊ တမာေၿမ၊ ရင္ခပ္ပန္းတုိ႔ ပြင္႔ရာေၿမ၊ အင္ၾကင္းေၿမ၊ ရွားေစာင္္းေၿမ စသၿဖင္႔ ေ၀ဆာ ေနေအာင္ ေပးမေနပဲ ေၿပးပဲ ခံစားလုိက္ခ်င္သည္။ ထုိေၿမသည္ ၿမန္မာ ႏုိင္ငံ၏ မုိးေခါင္းရပ္၀န္း။ ေႏြရာသီသည္ ထုိေနရာ တြင္ အပူဆုံး။ မုိးေရခ်ိန္သည္ မည္သည္႔ ႏွစ္မွ မေလာက္ငွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ေတာင္သူလယ္သမား တုိ႔ အတြက္ တခါတရံ မွသာ လာလည္တတ္ေသာ ကုိေရႊမုိးသည္ ပုလဲလုံးမ်ားကဲ႔သုိ႔ တန္ဖုိးၾကီးမားၾကေပသည္။

ေတာင္သူ လယ္သမားတုိ႔သည္ တႏွစ္ပတ္လုံး အလုပ္လုပ္ကုိင္ၾကရေပသည္။ ေႏြ၊မုိး၊ေဆာင္းတုိ႔သည္ တစ္ႏွစ္တာ ကို လည္ပတ္ ကုန္ဆုံးေစသကဲ႔သုိ႔ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔သည္ လည္း ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းကုိ မေနမနား လုပ္ၾကရသည္။ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ အတြက္ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေၿမမွ မခြဲခြာမီအထိ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာင္သူလုပ္ခဲ႔ဖူးသည္။ ထုိေတာင္သူလုပ္ငန္း အေတြ႔အၾကဳံသည္ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ အတြက္ တကယ္ ပင္ မေမ႔ႏုိင္စရာ ၿဖစ္ေနေတာ႔မည္ ေသခ်ာသည္။ ထုိ အေတြ႔အၾကဳံမ်ားထဲ မွာ တစ္ခု ကုိ စိတ္မီးအိမ္ တြင္ မွ်ေ၀ ရန္ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင္ၿခဳံထဲ မွာ ေကြးေနရင္းွ ေတြးေနမိသည္။ မုိးရြာစဥ္ ေတြးေနေသာ အေတြးမ်ားကုိ အေၿခခံသၿဖင္႔ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔၏ မုိးကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ၾကရပုံ၊ မုိးပုလဲလုံး မ်ားကုိ မည္မွ် တန္ဖုိးထားရပုံ စသည္႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ေခါင္းထဲသုိ႔ အလွ်ိဳ အလွ်ိ ၀င္ေရာက္လာေပသည္။ ထုိအေတြးတုိ႔သည္ ေကာင္းတမန္ ကုိ ေစာင္ၿခဳံထဲတြင္ ပုိ၍ အရသာ ရွိေစၿပန္သည္။ လြတ္ေနေသာ ေစာင္တဖက္ကုိ ဆြဲ ဖုံးလုိက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေတြးမိၿပန္သည္။

ထုိေန႔ရက္မ်ားကုိ “ကြ်န္ေတာ္၏ ေတာင္သူေန႔မ်ား” ဟု ကုိယ္႔ဘာသာ အမည္ေပးလုိက္ၿပန္သည္။ ေတာင္သူလယ္မားတုိ႔၏ သနားစရာ မုိးေမွ်ာ္ၾကရပုံကုိ သရုပ္ေဖာ္လုိသည္။ ထုိႏွစ္က မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ ယာေတြ ထဲမွာ ေခ်ာင္းေကာက္ဟု အမည္ေပးထားေသာ ယာကြက္ တစ္ခုတြင္ ပဲတီစိမ္း (အညာအေခၚ ပဲေနာက္) မ်ားစုိက္ထားသည္။ ပုံမွန္အားၿဖင္႔ ပဲတီစိမ္းကုိ နယုန္လ မုိးမ်ား ရြာၿပီး၍ မုိးႏူးလွ်င္ စုိက္တတ္ၾကသည္။ ပဲတီစိမ္းသည္ တစ္လ ႏွင္႔ တစ္ဆယ္႔ငါးရက္ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ အဖူးအပြင္႔တုိ႔ စထြက္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံး အခ်ိန္ပင္။ ၀ါဆုိ ၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ ၊ သေၿပသီးမွည္႔ ေကာက္စုိ႔ကြယ္ စသၿဖင္႔ ထုိရာသီ ထုိကာလအတြင္း ၿမန္မာႏုိင္ငံ ၏ မိုးေကာင္းလွပုံကုိ အမ်ိဴးမ်ိဴး တင္စားၾကေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေကာင္းတမန္ တုိ႔ အညာတြင္ ထုိ လမ်ားတြင္ပင္ မုိးမေကာင္းတတ္ေပ။ မွတ္မွတ္ရရ ေကာင္းတမန္ ကုိးတန္းႏွစ္ က ၀ါဆုိ၀ါေခါင္ ပဲေနာက္မ်ား ပြင္႔ခ်ိန္တြင္ မုိးက မလာေတာ႔ေပ။ အသီးအပြင္႔တုိ႔ ေ၀ဆာရန္ တနည္းအားၿဖင္႔ ပဲေနာက္ အထြက္ေကာင္းရန္ ကုိေရႊမုိးက ေသာ႔ခ်က္ၿဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူၾကီးမင္း က ထုိႏွစ္တြင္ ေရာက္မလာေပ။ ေကာင္းတမန္ တုိ႔ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ လုံး၀ စိတ္မေကာင္းၾက။ မုိးေကာင္းကင္ ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ရလြန္း၍ လည္ပင္းမ်ားပင္ ေညာင္းလွေပၿပီ။ ထုိမွ် စိတ္မေကာင္းရၿခင္း အေၾကာင္းအရင္းကား ထုိႏွစ္က ေကာင္းတမန္ တုိ႔ မိသားစု ေပၚတြင္ တင္ရွိ ခဲ႔ေသာ အေၾကြးမ်ားေၾကာင္႔ပင္။ ေကာင္းတမန္ က ကုိးတန္း၊ အမက ဆယ္တန္း၊ ညီမေလးက ငါးတန္း တက္ခါစ။ ထုိသုံးေယာက္၏ ေက်ာင္းစရိတ္ ႏွင္႔ အၿခားရြာတုိ႔ သြားေရာက္တက္ရသၿဖင္႔ ၀ယ္ရသည္႔ စက္ဘီးဖုိးမ်ား အတြက္ အေမ႔၏ နားႏွစ္ဖက္ လည္း မလွေတာ႔။ အေဖ၏ ေက်ာတုိ႔လည္း မေအးၿမေတာ႔။ ေပါင္ႏွံေခ်ငွား၍ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ရွင္းထားရသည္။ ထုိ အေၾကြးမ်ားကုိ ေက်ႏုိင္ရင္ ကယ္တင္ရွင္ က ဒီ ပဲေနာက္ခင္းမ်ား။ ပဲေနာက္ မထြက္လွ်င္ အေဖ နဲ႔ အေမ အေၾကြးမေက် သည္႔အၿပင္ အေၾကြးထပ္တင္ရေပမည္။ ထုိသုိ႔ၿဖင္႔ ေကာင္းတမန္၏ အေဖ ႏွင္႔ အေမသည္ ထုိ အေၾကြးမ်ား၊ ေက်ာင္းစရိတ္မ်ားကုိ ဂုဏ္ယူစြာ ရင္ဆုိင္၍ ေကာင္းတမန္ တုိ႔ကုိ ပညာသင္ေပးခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ လည္း ထုိႏွစ္ တြင္ မုိးပုလဲမ်ားကုိ အေဖ၊အေမ တုိ႔ ထက္ ပုိေမွ်ာ္မိသည္။ ယခင္ႏွစ္မ်ားက ကေလးစိတ္ၿဖင္႔ ေကာင္းစြာ နားမလည္ ခဲ႔သမွ် ဒီႏွစ္မွ ေက်ာင္းစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ အေၾကြး စသည္ တုိ႔ကုိ နားလည္ ခဲ႔ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ မုိးသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ကယ္တင္ရွင္ပင္ ၿဖစ္သည္ဟု သိနားလည္လာသည္။

ဒီႏွစ္တြင္ မုိးငတ္ေနခ်ိန္ မုိးမ်ား ရြာခ်လုိက္လွ်င္ အေဖ အေမ တုိ႔ကုိ မပင္ပန္းေစခ်င္သၿဖင္႔ ေကာင္းတမန္ တုိ႔ သုံးေယာက္ ေခ်ာင္းေကာက္ထဲသုိ႔ ေၿပး၍ မုိးေရ ကုိ ဖမ္းမည္ ဟု ဆုံးၿဖတ္ထားသည္။ ေခ်ာင္းေကာက္ဟု အမည္ေပးထားရၿခင္းမွာ ေတာင္က် ေခ်ာင္း တစ္ခု ေကာင္းတမန္ တုိ႔ ယာကြက္ နားတြင္ ေကြ႔ေကာက္လာ၍ ယာကြက္ကုိ ၿဖတ္ၿပီး စီးဆင္းတတ္ေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္သည္။ အညာေၿမတြင္ မိမိတုိ႔ ၏ ယာမ်ားကုိ ထုိကဲ႔သုိ႔ နာမည္ေပးေလ႔ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယာကြက္မ်ား၏ အမည္မွာ ေခ်ာင္းေကာက္ယာ၊ကန္ေတာ္ယာ (ေရကန္အနီးတည္ရွိ၍)၊ သရက္ပင္ကြက္(သရက္ပင္ရွိ၍)၊ အေနာက္ယာ (ရြာ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ရွိ၍) စသည္တုိ႔ ၿဖစ္သည္။

မုိးသည္ ေမွ်ာ္ေလ မလာေလပင္။ ၀ါဆုိေက်ာ္၍ ၀ါေခါင္ကူးေလၿပီ။ အညာတြင္ မုိးမရြာေသး။ ပဲေနာက္ပင္ တုိ႔သည္ ညွဳိိးႏြမ္းပိန္ခ်ိေနေပၿပီ။ ထုိ႔ထက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ေတြသည္ ပုိ၍္ ညိွဳးႏြမ္းရေပသည္။ မုိးမရြာလြန္းသည္႔ အခါ ေက်းလက္ ဓေလ႔အရ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ႏွင္႔ ေတာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဘုရားတုိ႔ ကုိ ပင္႔ဖိတ္၍ ငရံ႕မင္း ပရိတ္ ရြတ္ၾကသည္။ ပရိတ္ေရမုိး ရြာေစသည္။ လြန္ဆြဲ လွ်င္ မုိးရြာေစသည္ ဟု အယူရွိသၿဖင္႔ လြန္ၾကိဳးကုိ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဆြဲၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင္႔လား၊ သဘာ၀ တရားေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိ ပရိတ္ရြတ္ ၊လြန္္ဆြဲၿပီးမၾကာမီ ထုိႏွစ္က မုိးရြာေပသည္။ အေဖ၊ အေမ ႏွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ အၿပဳံးရိပ္မ်ား ၿပန္လည္ ထင္ဟပ္လာၿပန္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထုိမိုးပုလဲမ်ား က်လာခ်ိန္သည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေက်ာင္းက ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္ေလးပင္။ မိုးက တကယ္ အရည္ပါမပါ ခဏေစာင္႔ၾကည္႔ၾကသည္။ မုိးသည္ သည္းသထက္ ပုိ၍ သည္းထန္လာေပသည္။ ေနာက္ဆုံး အရည္ပါသည္ ဟု ေသခ်ာ ေသာ အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ ေပါက္ၿပား၊ငန္းၿပား ႏွင္႔ ေဂၚၿပား တုိ႔ ကုိယ္စီ ထမ္းကာ ေခ်ာင္းေကာက္ ယာသုိ႔ ေၿပးေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ က ငွက္ၾကီးေထာင္ဓားကုိ ခါးတြင္ ထုုိး၍ အပုိယူလာသည္။ အေမက အုိးထဲ က ထန္းလ်က္ခဲမ်ားကုိ ႏႈိက္၍ ပလတ္စတစ္ၿဖင္႔ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ မုိးရြာေနသၿဖင္႔ ေရဗူး ထည္႔မေပး။ အခ်ိန္မရ၍ လည္း ၿဖစ္သည္။

မုိးထဲတြင္ ပုလဲလုံးမ်ား အမွန္ခံရသည္ မွာ တကယ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ဒီလုိႏွင္႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေၿပးလႊားေဆာ႔ကစားရင္း ေခ်ာင္းေကာက္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေလသည္။ ေတာင္က် ေခ်ာင္းေရသည္ ေခ်ာင္းေကာက္သုိ႔ေရာက္မလာေသးေပ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ သုံးေယာက္ အၿမန္လုပ္ငန္းစသည္။ ေခ်ာင္းေရလာလွ်င္ ဖမ္းရန္ အတြက္ ယာကန္သင္းကုိ ပုိ၍ ၿမင္႔ေအာင္ ခုိင္ခံ႔ေေအာင္ မံရမည္။ ကြ်န္ေတာ္ က ေပါက္ၿပားၿဖင္႔ ေၿမကုိ တူးဆြသည္။ တူးထားသည္႔ ေၿမစာမ်ားကုိ အမ က ေဂၚၿပားၿဖင္႔ ေကာ္၍ ကန္သင္းေပၚတြင္ အုံသည္။ ညီမေလးက ငန္းၿပားၿဖင္႔ ထုိနည္းတူအုံသည္။ လုိအင္လွ်င္ ငန္းၿပားၿဖင္႔ ကန္သင္းကုိ ရုိက္၍ ပုိမုိ ခုိင္ခံ႔ေစသည္။ ဒီလုိႏွင္႔ ကန္သင္း အရွည္တေလွ်ာက္ လုိက္လံ၍ ေၿမဖုိ႔ၿပီး ပုိမုိ ၿမင္႔မား ခုိင္ခံ႔ေစသည္။ လုံေလာက္ၿပီ ဟု ထင္သည္႔ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ေမာေနၿပီ။ ပါလာေသာ ထန္းလ်က္ခဲ မ်ားကုိ မုိးေရႏွင္႔အတူ လည္ေခ်ာင္းထဲ ပစ္သြင္း၍ ရႊံ႔ထဲ မုိးထဲတြင္ အားရပါးရ ထုိင္နားလုိက္သည္။

သိပ္မၾကာပါ။ ေတာင္က် ေခ်ာင္းေရ သည္ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ ယာနား သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနသည္။ ေခ်ာင္းေရသည္ ကန္သင္း အတားႏွင္႔ ေတြ႔ေသာအခါ လာလွမ္းအတုိင္း မစီးႏုိင္ေတာ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယာအႏွံ႔ စီး၀င္ စိမ္႔၀င္ ေတာ႔သည္။ ေပ်ာ္လုိက္သည္႔ ၿဖစ္ၿခင္း။ ပဲေနာက္ဖူးတုိ႔သည္ ရုတ္တရက္ ပြင္႔အာလာသည္။ ပဲေနာက္ရြက္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ႏွင္႔ ပဲေနာက္ပြင္႔ ၀ါဖန္႔ဖန္႔ တုိ႔သည္ လုိက္ဖက္ညီစြာ ပင္ မုိးနဲ႔ အတူ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားကုိ ေရးၿခစ္ၿပန္သည္။ နားေနရင္း ပဲေနာက္ခင္း တစ္ေလွ်ာက္ ေခ်ာင္းေရ စိမ္႔၀င္ စီးဆင္းသည္ ကုိ လုိက္ၾကည္႔ၾကသည္။ အေပၚက မုိးကလည္း ရြာေနသည္။ ခ်မ္းလွ၍ အားလုံး ခုိက္ခုိက္တုန္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔မွ ၿဖစ္မည္။ ေရမ်ားလာလွ်င္ ကန္သင္းသည္ ႏုိင္မည္မဟုတ္။ က်ိဴးႏုိင္ေပသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကေလး အေတြးၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သည္ ယာကန္သင္းကုိ ေရမေၾကာ္ႏုိင္ရန္ ထပ္မံ ၿဖည္႔စြမ္းႏိုိင္မည္ဟု ထင္ထားေပသည္။ မုိးသည္ ပုိ၍ပုိ၍ သည္းထန္လာသည္။ ေခ်ာင္းေရသည္ ပုိ၍ အစီးသန္လာေပၿပီ။ ယာကန္းသင္းကုိ ေက်ာ္စၿပဳၿပီ။ ကန္သင္းေၿမစာသည္ အသစ္ၿဖစ္၍ ေရတုိးေရစိမ္႔ဒဏ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း မခံႏုိင္ေပ။ ေပါက္သည္႔ ေနရာ က ေပါက္သည္။ ေရေက်ာ္သည္႔ ေနရာက ေက်ာ္ေနၿပီ။ ထုိအခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ လုပ္ငန္းစရၿပန္ၿပီ။ ေၿမစာကုိ တူးဆြ၍ ယာကန္သင္းတြင္ ထပ္မံ ဖုိ႔သည္။ ဖာသည္။ သုိ႔ေသာ္မရ။ ယာထဲတြင္ ေရက အၿပည္႔ၿဖစ္၍ အီေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေခ်ာင္းရက အႏုိင္ရသည္။ ကန္သင္းကုိ ေက်ာ္၍ စီးဆင္းသြားေလၿပီ။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လည္း ဘယ္လုိမွ မႏုိင္ေသာအခါ ေမာေမာ ႏွင္႔ ထုိင္ၾကည္႔ေနရသည္။ မုိးမ်ားတိတ္၍ ေခ်ာင္းေရ စဲသြားေသာအခါ အိမ္သုိ႔ ၿပန္ခဲ႔ၾကသည္။ အိမ္ေရာက္မွ ေရတြင္းမွာ ေရကုိ ငင္ကာ ေရခ်ိဳးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ညေနစာ ကုိ စားကာ ေစာင္ၿခဳံထဲသုိ႔ ၀င္၍ ေကြးလုိက္ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိႏွစ္တြင္ ကြြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယာက ပဲေနာက္ အမ်ားဆုံးရလုိက္ေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေခ်ာင္းေရကုိ ယာကြက္ထဲတြင္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စိမ္႔၀င္ စီးဆင္းေစၿပီး ေၿမၾကီး အနက္အထိ ေရကုိ ၀င္ေရာက္ေစခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ၿဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ေနာက္ထပ္ မုိးမ်ားမရြာေသာအခါ ထုိသုိ႔ ၿပဳလုပ္မထားေသာ ေတာင္သူတုိ႔၏ ယာမ်ားတြင္ တစ္ၾကိမ္သာ ပဲေနာက္ ေကာက္လုိက္ရၿပီး က်န္ အၾကိမ္မ်ားတြင္ ပဲေနာက္ မေအာင္ေတာ႔ေပ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယာတြင္ ထုိသုိ႔ ေရကုိ ေၿမၾကီးအနက္ အထိ စိမ္႔၀င္ ထိန္းသိမ္းေစသၿဖင္႔ မုိးမရြာသည္႔ ဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ေစကာ ပဲေနာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေကာက္လုိက္ရေပသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ပဲေနာက္ေစ်း တက္သည္႔ ႏွစ္ ႏွင္႔ ၾကဳံေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေကြ်းမ်ား ဆပ္လုိ္က္ႏုိင္ေပသည္။ အေမ ၏ နားႏွစ္ဖက္ လည္း ၿပန္လွလာေပၿပီ။ အေဖ၏ ေက်ာသည္လည္း ေအးၿမၿပန္ၿပီ။ ေက်ာင္းစရိတ္လည္း ထုိႏွစ္က မပူလုိက္ရ။

ထုိႏွစ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္သူ လုပ္ခဲ႔သမွ် သက္တမ္းအတြင္း အေပ်ာ္ဆုံး ႏွစ္ၿဖစ္ခဲ႔သည္။ ထုိ ယာကန္သင္းတစ္ခု ေမာင္ႏွမေတြ ေပါင္း၍ မြမ္းမံ ခုိင္ခံ႔ေစခဲ႔ေသာ သင္ခန္းစာ သည္ ကြ်န္ေတာ္႔ ဘ၀အတြက္ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ တုိ႔၏ ေမတၱာ တရားကုိ ခုိင္ခံ႔ေစသာ ကန္သင္းတစ္ခု အလုိလုိ ေဆာက္ေပးႏုိင္ခဲ႔သည္ ဟူ ထုိအခ်ိန္က မေတြးမိေပ။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေညာင္းခဲ႔၊ မိဘ ေမာင္ႏွမ ေတြ ႏွင္႔ ေ၀းခဲ႔ရမွ ထုိအခ်ိန္က ေဆာက္ခဲ႔ေသာ စိတ္ကန္သင္းသည္ မည္မွ် ခုိင္ခံ႔ေၾကာင္းသိလာရေပသည္။ အမ ႏွင္႔ ညီမေလးကုိ လြမ္းသည္။ မုိးရြာထဲတြင္ ယာကန္သင္း အတူတူ ေဆာက္ခ်င္သည္။ အေမ႔ နားႏွစ္ဖက္ ကုိ ထုိထက္ပုိလွေစခ်င္သည္။ အေဖ ေက်ာႏွစ္ၿခမ္းကို ထုိထက္ပုိ ေအးခ်မ္းေစခ်င္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ထုိစိတ္ကန္သင္းသည္ ေလာကဓံ ဆုိသည္႔ ေခ်ာင္းေရ မည္မွ် အားေကာင္းပါေစ၊ ထုိေခ်ာင္းကုိ အံတု ခုခံ ကာကြယ္ ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ၏ ဘ၀ ယာခင္းမ်ားကုိ ခုိင္မာတည္တံ႔စြာ ထာ၀ရ ေဘာင္ခတ္ လွပေစ၍ ဘ၀ေအးခ်မ္းသာယာမႈ ဟူေသာ ပဲေနာက္မ်ားကို ေအာင္ၿမင္စြာ ခူးေကာက္ရမည္ဟု ေရာက္သည္႔ေနရာမွ မုိးရြာတုိင္း ေကာင္းတမန္ လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ေတြးေတာေနမိေပသည္။