အရုိင္း သုိ႔မဟုတ္ မုဆုိး

 

အရုိင္းတေယာက္လုိ

ၿဖစ္ကတတ္ဆန္း ငါ႔ကုိ

အခ်စ္ငတ္သရမ္း လုိ႔

မင္း.က သမုတ္တတ္ေနၿပီလား……။

 

အညစ္က်ပ္ အနမ္းတဖြကုိ

အသစ္စပ္ ၿဖန္းဘ၀လုိလုိနဲ႔

အၿမစ္ၿပတ္ အမ္းခ်င္တုန္းကလဲ

မင္း….ပဲေလ။

 

မင္း.…..

မွတ္ထား……။

အလကား မတ္တင္းရတုိင္း

လွ်ာဖ်ား အဖတ္တင္ရုံေလး

ငါ…..

အာယား အမွတ္ထင္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီတုန္းက

မင္း ကုိ ငါ…

တကယ္ခ်စ္ခဲ႔ရုိးအမွန္ပါ။

 

ေအး..ခုေတာ႔

ငါ႔လုိ… အရုိင္းေကာင္က

အၿပစ္မွတ္ၿပီဆုိ

အခ်စ္ထပ္မပုိႏုိင္ေတာ႔ဘူး။

 

တကယ္ဆုိ..

ယုန္ငယ္သားကုိမွ အကုန္ရွယ္စားခ်င္တဲ႔

အမဲလုိက္ ငါ.မုဆုိးအတြက္…

မင္း…..က

ႏွာသရုပ္ပုိးေတြနဲ႔

အသၿပာထုပ္ခုိးဖုိ႔

မသမာ စုတ္ထုိးၿပီး

ၿမဴဆြယ္ခဲ႔။

 

ဒါကုိ..

ငါ….

အခ်စ္မွတ္လုိ႔ ကုိးကြယ္ခဲ႔ၿပီး

အဖုိးမဆယ္ႏုိင္ခဲ႔တာ

ရင္နာစရာ…။

 

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္

ခုေတာ႔…

ငါ…

ငါ႔ မုဆုိးဆရာ အဘုိးကဗ်ာကုိ

ခံစားတတ္ခဲ႔ၿပီ။

 

ေကသရာဇာမ်ိဴးက

ေၿမေခြးနဲ႔ ေခြးအ

ေ၀ငွစားရတဲ႔

ယုန္သူငယ္ကုိလည္း

ပုံမ၀ယ္ေတာ႔ဘူး။

အနမ္းေပးတဲ႔

ပန္းကေလးေတြကုိလည္း

အငမ္းမေငးေတာ႔ဘူး။

 

ဒါေပမယ္႔

ငါ႔..လည္ဆံေတြေတာ႔

အတြယ္ခံ ခဲ႔ရၿပီေပါ႔…။

 

ေနာက္ဆုံးေတာ႔

အရုိင္းမုဆုိး

ငါ…ဟာ

မုဆုိးအရုိင္းပဲ ၿဖစ္ေနဆဲပါ။

 

ေကာင္းတမန္

ညေန ၅ နာရီ ၄၃ မိနစ္

၂၀၀၉၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၁ရက္။