"႐ုန္းရင္းကန္ရင္း"

ေလထန္တိုင္းသာ ပြင့္ေၾကြပါမူ
ဘယ္မွာ ပန္းမ်ားက်န္မည္နည္း။

လႈိင္းပုတ္တိုင္းသာ ကမ္းၿပိဳပါမူ
ဘယ္မွာ ေျမႀကီးက်န္မည္နည္း။

က်ရႈံးတိုင္းသာ ငိုရပါမူ
ဘယ္မွာ မ်က္ရည္က်န္မည္နည္း။

အေမွာင္တ၀က္ လင္းတ၀က္သည္
တရက္တခါ ႀကံဳၿမဲသာတည့္။

ဘ၀သည္ကား တိုက္ပြဲမ်ားပင္
လႈပ္႐ွားရေသာ လူ႔႐ြာေတာ၀ယ္
လင္းေသာေမွာင္ေသာ ေအာင္ေသာ႐ံႈးေသာ
မုန္းေသာခ်စ္ေသာ သစ္ေသာေဟာင္းေသာ
ေကာင္းေသာဆိုးေသာ ညိႈးေသာလန္းေသာ
ၾကမ္းေသာႏုေသာ ပူေသာေအးေသာ
ေစာေၾကာစိတ္ျဖာ မေနသာေပ
လဲရာကထ က်ရာကတက္
ပ်က္ရာကေဆာက္ ေ႐ွ႕သို႔ေလွ်ာက္၍
ေရာက္ရာဘ၀ အားမာန္ျပရင္း
ရုန္းရကန္ရ မည္တကား။ ။

ေအးေငြ
ေငြတာရီမဂၢဇင္း
၁၉၇၀ျပည့္၊ ဧၿပီလထုတ္

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...

လူ႔ဘဝ ရဟႏၲာ

ဆရာဦးေသာ္ဇင္ ေရးသားထားတဲ့ “ဧတဒဂ္ဝတၳဳ“ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ အနတၱ အမွတ္မွားေနတာေလး ႏွစ္ခုကို သြားျပီး သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ နံပါတ္(၁) အမွတ္မွားတာကိုေတာ့ ဒုကၡ၊ သုခ ဆိုျပီးေတာ့ သစ္ပင္ေလး တစ္ပင္ စိုက္ပ်ဳိးျပီးပါျပီ။ နံပါတ္(၂) အမွတ္မွားတာကေတာ့ လူ႔ဘဝအေနျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရား၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရား၊ ဝိပႆနာတရားမ်ားကို ၾကိဳးစားအားထုတ္ျပီး လူ႔ဘဝအေနျဖင့္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားလွ်င္ လူတို႔၏အပူေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ခႏၶာဝန္ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီး ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူရတယ္လို႔မွတ္ယူထားတာ ယခုဧတဒဂ္ဝတၳဳေလးကို ဖတ္လိုက္ရမွပဲ မိမိအမွတ္မွားတာကို သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ကို လွ်င္ျမန္စြာရေသာ ခိပၸ ဘိညအရာ၌ ဧတဒဂ္ ထားေတာ္မူေသာ ဗာဟိယ ဒါရုစိယ ႏွင့္ မဟာပညာအရာ၌ ဧတဒဂ္ထားေတာ္မူေသာ ေခမာေထရီ တို႔တြင္ ဖတ္ရူသိရိွႏိုင္ပါသည္။ ၄င္းအေၾကာင္းအရာတို႔ကို ယခုသိရိွရေအာင္ အေၾကာင္းအရာအခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပရေသာ္ ………………..

စာမ်က္နာ(၁၂၆) - ဗာဟိယ ဒါရုစိယသည္ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းခံဝင္ေနစဥ္အတြင္း ျမိဳ႕တြင္းသို႔လိုက္ျပီး တရားေဟာၾကားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္ပန္၏ ပထမအၾကိမ္ႏွင့္ဒုတိယအၾကိမ္တို႔တြင္ပါယ္ျပီး တရားသက္ဝင္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာဥာဏ္ ထက္သန္ရင့္သန္လာသည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းျပီး တတိယအၾကိမ္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခါမွ ဤသို႔တရားေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္……

”သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဗာဟိယ သင္ ဤသို႔ က်င့္၊ ျမင္ရာ၌ ျမင္ကာမွ်ျဖစ္မည္၊ ၾကားရာ၌ ၾကားကာမွ် ျဖစ္မည္၊ ေတြ႔ရာ၌ ေတြ႔ကာမွ် ျဖစ္မည္၊ သိရာ၌ သိကာမွ် ျဖစ္မည္ဟု က်င့္ပါဘိ၊ ဗာဟိယ သင္ဤသို႔က်င့္လွ်င္ ရာဂစသည္ႏွင့္တကြ ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ဗာဟိယ ထိုအခါ သင္သည္ ရူပါရံု စသည္တို႔၌ ႏွစ္သက္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ျပစ္မွားေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ေတြေဝေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ဗာဟိယ ထိုအခါ သင္သည္ ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝလည္း ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ တမလြန္ဘဝလည္း ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ဘဝႏွစ္မ်ဳိးလံုး ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ယင္းသည္လွ်င္ ဆင္းရဲ၏ အဆံုးတည္း”

ဗာဟိယသည္ ေဒသနာကို အစဥ္ေလွ်ာက္၍ ဉာဏ္ကို ေစလႊတ္၏ ေဒသနာ၏အဆံုး၌ ပဋိသမၻိဒါ ေလးပါးႏွင့္တကြ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြား၏ ။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္ၾကား၏ -

”ျမတ္စြာဘုရား ကၽြႏ္ုပ္အား အစဥ္သနားသျဖင့္ ရဟန္းျပဳေပးပါ”

”ဗာဟိယ သပိတ္သကၤန္း မရိွသူအား ဗုဒၶတို႔ ရဟန္းျပဳေပးျခင္း မရိွပါ၊ သင္ ရဟန္းျပဳလိုက သပိတ္သကၤန္း ရွာေလဦး”…………. စသည္ႏွင့္

စာမ်က္ႏွာ (၁ဂ၂၊ ၁၈၃) - ရုပ္အဆင္းလွ၍ ရုပ္အဆင္း၌ မာန္ယစ္ေတာ္မူေသာ ဗိမၺိသာရမင္းၾကီး၏ အဂၢမေဟသီ ေခမာ မိဖုရားသည္ ဘုရားသခင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ေဝဠဳဝန္ ဥယ်ာဥ္သို႔ လွည့္လည္ ေပ်ာ္ပါးကစားျပီး ညခ်မ္းအခါ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို နာၾကား၏ ……………..

“ထိုအခါ ေခမာမိဖုရားသည္ ယံုမွားျခင္း ကင္းကြာလွ်က္ ေသာတာပတၲိမဂ္မစ၍အစဥ္အတိုင္းအားျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ေရာက္ေလ၏”…………

ေခမာမိဖုရားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ကန္ေတာ့ျပီးလွ်င္ နန္းေတာ္သို႔ျပန္၏………………

”အဘယ္မိဖုရား ဘုရားသခင္ကို ဖူးျမင္ခဲ့ပါသေလာ”

”မင္းၾကီး သင္တို႔၏ ဘုရားသခင္ကို ဖူးရျခင္းမွာ ေသးငယ္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ဖူးျမင္ရျခင္းမွာ ၾကီးမားလွပါသည္။ ယေန႔ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ ရဟန္းျပဳခ်င္ပါသည္”

”မင္းၾကီးလည္း အားရဝမ္းသာစြာ ရတနာအတိျပီးေသာ ေရႊထမ္းစင္ျဖင့္ ေဆာင္ေစ၍ တစ္ေထာင္မွ်ေလာက္ေသာ ဘိကၡဳနီတို႔ထံ၌ ရဟန္းျပဳေပး၏ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူ႔အျဖစ္ကပင္ ရဟႏၲာျဖစ္ေသာ ေခမာေထရီအား မဟာပညာအရာ၌ ဧတဒဂ္ ထားေတာ္မူ၏ ။



မွတ္ခ်က္။ ။ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူစဥ္ကာလမွ ေရွ႕ကမၻာတစ္သိန္း အတြင္း၌ ရဟန္းမဝတ္ဘူးသူ၊ သပိတ္၊သကၤန္း မလွ်ဴဘူးသူကို ဘုရားရွင္ေသာ္မွ ဧဟိဘိကၡဴ ေခၚျပီး ရဟန္းျပဳေပး၍ မရေၾကာင္း မွတ္သားဘူးပါသည္။ အေၾကာင္း မွန္သည္၊ မွားသည္ကို ေသခ်ာမမွတ္မိပါ။ (မည္သူမဆို အမွန္၊အမွား မွတ္ခ်က္ေရးပါက ေက်းဇူးတင္ပါသည္)

အမွန္တရားကို သိႏိုင္ၾကပါေစ……

အနတၱ (စလင္း)

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...

ဒုကၡလား၊ သုခလား

ဆရာဦးေသာ္ဇင္ ေရးသားထားတဲ့ “ဧတဒဂ္ဝတၳဳ“ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ အနတၱ အမွတ္မွားေနတာေလး ႏွစ္ခုကို သြားျပီး သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ နံပါတ္(၁) အမွတ္မွားတာကေတာ့ ဒုကၡကို ဆင္းရဲျခင္း၊ သုခကို ခ်မ္းသာျခင္းဆိုျပီးေတာ့ အျမဲတမ္း မွတ္ထားတာေလ…. အရွင္ေဂါတမဘုရားလက္ထက္မွာပဲ သာဝိကာဘိကၡဳနီတို႔၌ ဓမၼကထိကအရာတြင္ အျမတ္ဆံုး ဧတဒဂ္ရရိွသူ ဓမၼဒိႏၷာ(ရဟႏၲာ) ႏွင့္ ၄င္း၏ ခင္ပြန္းေတာ္စပ္ဖူးသူ ဝိသာခသူေဌး(အနာဂါမ္) တို႔ အေမးအေျဖေလးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာ မိမိမွတ္ထားတဲ့ဟာေတြဟာ မမွန္ပါ႔လားဆိုတာကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။ ၄င္းတို႔ကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာ (၁၉၆) ႏွင့္ (၁၉၇) မွာ ပါပါတယ္။ မွားတဲ့ အေၾကာင္းကို စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့အတိုင္းေလးပဲ ကူးထည့္ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။ အဲဒါကေတာ့…..

“ အရွင္မ ခံစားမႈ ေဝဒနာတို႔သည္ အဘယ္နည္း“ (ဟု ဝိသာခါ သူေဌးကေမးလိုက္တဲ့အခါ ဓမၼဒိႏၷာက ျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့….. )

“ ဒါယကာ ကိုယ္ စိတ္၌ျဖစ္သည့္ ခ်မ္းေျမ့သာယာစြာခံစားျခင္းသည္ သုခေဝဒနာ၊ ဆင္းရဲျငိဳျငင္စြာ ခံစားရျခင္းသည္ ဒုကၡေဝဒနာ၊ သာယာသည္လည္း မဟုတ္ မသာယာသည္လည္း မဟုတ္ေသာ ခံစားျခင္းသည္ ဥေပကၡာေဝဒနာ မည္ပါသည္။“

“အရွင္မ ယင္းေဝဒနာတို႔ကို မည္သို႔ ခံစားပါသနည္း“

“သုခေဝဒနာသည္ တည္ေနဆဲအားျဖင့္ ခ်မ္းသာ၏၊ ေျပာင္းလဲေသာအားျဖင့္ ဆင္းရဲ၏၊ ဒုကၡေဝဒနာသည္ တည္ေနဆဲအားျဖင့္ ဆင္းရဲ၏၊ ေျပာင္းလဲေသာအားျဖင့္ ခ်မ္းသာ၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာသည္ သိေသာအားျဖင့္ ခ်မ္းသာ၏၊ မသိေသာအားျဖင့္ ဆင္းရဲ၏ ။“

တဲ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အေျဖလည္းဆိုတာ ေတြးရင္းေတြးရင္ ေတာ္ေတာ္ အရသာရိွလာတယ္ေလ ေနာက္ျပီး အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တသတ္မွတ္တည္း မွတ္ထားရင္ အေျဖဟာလည္း အျမဲမမွန္ႏိုင္ဘဲ အေျခအေနကို အခ်ိန္အခါေပၚလိုက္ျပီး အဓိပၸါယ္လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။

အမွတ္မွားတာ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေနာက္တေန႔မွပဲ ထပ္စိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ……

အမွန္တရားကို သိႏိုင္ၾကပါေစ……

အနတၱ (စလင္း)

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...

သီတင္းကြ်တ္ၿပန္ၿပီ Thadigyut, Time for offering light to Buddha

သီတင္းကြ်တ္ၿပန္ၿပီ ဆုိေတာ႕ လြန္ခဲ႕တဲ႕ သီတင္းကြ်တ္ေတြတုန္းက စိတ္မီးအိမ္မွာ တင္ခဲ႕တဲ႕ ပုိ႕စ္ေလးကုိပဲ ထပ္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

စိတ္မီးအိမ္ ႏွင္႕ သီတင္းကြ်တ္

လူမွန္းသိစ၊ ငယ္ဘ၀မွသည္
ဤေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴး၊ သီတင္းကြ်တ္ဦးကုိ
ပူေဇာ္အထူး၊ဆီးမီးဖူးၿဖင္႔
တာ၀တႎသာ၊နတ္ရြာမွဆင္း
လူ႔ၿပည္္၀န္းကုိ၊ ဆင္းသက္ၿပန္လာ
ေမတၱာအနႏၲ၊ ၿဖန္႔ကာခ်သည္႔
ဗုဒၶမဟာ၊ ၿမတ္လွစြာအား
ငါးပါးမာန္ခ်၊ ၀တ္တြားခသည္၊
ပီသညီညာ၊ၿပည္ၿမန္မာ ဓေလ႔
မေမ႔မွန္စြာ၊ ယေန႔တာထိ။

ၿမတ္ေသာဘုရား၊ ၀တ္တြားၿပီးေသာ္၊
ေအာ္ မိအဖ၊ ဆရာႏွင္႔တကြ
ဘုိးဘြားမက်န္၊လူၾကီးမွန္ကုိ
၀န္ခ်ေတာင္းပန္၊ကန္ေတာ႔ၿပန္သည္
ခ်စ္စရာ႔ၿမန္မာ႔ ဓေလ႔ပါတကား။

အခါ္သမယ၊ ဤကာလသည္
တမ်ိဳးတမည္၊ထူးၿခားၿပန္၏္။
အေၾကာင္းမူကား၊ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္
အေဆြေတာ္တုိ႔၊ေမြးေၿမရပ္ရြာ
ခ်က္ေၾကြမွာစု၊လူမႈဘ၀
ငယ္ဘ၀ေၾကာင္း၊ေႏွာင္းေၾကာင္းမက်န္
ၿပန္ေၿပာင္းေအာက္ေမ႔၊ ခြင္႔ခါေတြ႔သည္႔
အခါသမယပါတကား။

ထုိမွတဖန္၊ၾကည္႔ၿပန္လတ္ေသာ္
ေဖာ္ေကာင္းေဆြၿမတ္္၊ လက္တြဲထပ္ယူ
တူညီဘ၀၊စုိက္ထူၾကရန္
ရည္သန္စူးထား၊ထုိေဆြႏွစ္ပါး
မဂၤလာတရား၊ထိပ္တင္ထားကာ
ထိမ္းၿမားၿပန္သည္၊မဂၤလာခါညီ
ပီသၿပန္သည္႔၊ဤသီတင္းကြ်တ္ပါတကား။

ထုိမွ်ၿမတ္လွ၊ခါသမယ၌
ၿမတ္သထက္ၿမတ္၊အၿမတ္ထပ္ရန္
ရည္သန္ၾကိဳးကုတ္၊အင္းအားထုတ္၍
ေဖာ္ေပါင္းတစ္အုပ္၊စုေဆာင္းလုပ္ကာ
အင္တာနက္လုိင္း၊ဘေလာ႔ဂ္တုိင္းတြင္
ဆီးမီးတထိန္၊မီးတစ္အိမ္ကုိ
စိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊စုစည္းလာ၍
ညီညာၿပဳံးၿပဳံး၊ထြန္းကာရုံးသည္
နာမသညာ၊ေခၚဆုိရကား
စိတ္မီးအိမ္ဟု အစုၿပဳ။

စိတ္မီးအိမ္ဟု၊အစုုၿပဳထား
ဥယ်ာဥ္ဖြားက၊သီတင္းကြ်တ္ခါ
အခ်ိန္သာတြင္၊ေလးနက္မွန္စြာ
ဘုရား တရားသံဃာ၊အၿမတ္ဆုံးရတနာ
မိဘ၊ဆရာပါမက်န္ ငါးၿဖာအနႏၲအား
မီးအိမ္တခု၊သူတုိ႔ၿပဳ၍
လြန္စြာရုိိက်ိဳး၊ရွိခုိးပါ၏။

ဤက်ိဳးအားေၾကာင္႔၊ စိတ္မီးအိမ္သည္
ကမၻာတည္သေရြ႕၊တည္ပါေစသား၊
တည္ေစသား။ ။

ေကာင္းတမန္

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...

အက်ဥ္းစံ

ေ၀ဒနာသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕
အလြမ္းပြင့္ေၾကြသံေတြရယ္ပါ....။
လမ္းေတြမဆံုးေသးဘူး၊
တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္လို
ဘ၀ကိုအခါခါငိုေၾကြးေနရ။
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆံုႏိုင္ျခင္းေတြက
အလြမ္းကိုျဖားေယာင္ေနၾက။
ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္လိုက္တာ
ဘယ္လိုမွေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ေတာ့
တစ္ေယာက္တည္း
ေၾကကြဲအခန္းက်ဥ္းထဲမွာ
အလြမ္းသံစဥ္ေတြညည္းတြား.....။
ေျခာက္ကပ္ကပ္ပါပဲ....
ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕ပါပဲ........။

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...

စလင္းေခ်ာင္းသုိ႕ တမ္းခ်င္း

 

စလင္းေခ်ာင္းနံေဘးက ငွက္ေတြ

အသုိက္လုိက္ ပ်ံဆင္းသြားၾကတယ္

ဦးတည္ရာ ကုိယ္စီနဲ႕ေပါ႕။

 

နာက်ည္းခံၿပင္းရလြန္းတဲ႕ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ထဲက

သူတုိ႕ ရုန္းထြက္လာခဲ႕ရသလုိ ခံစားခဲ႕ၾကတယ္။

 

ဒါမွမဟုတ္

မယုံသကၤာမ်က္လုံးေတြကုိ

သူတုိ႕ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ရတယ္လုိ႕ပဲ ဆုိမလား။

 

ဘာပဲေၿပာေၿပာ သူတုိ႕ေတာင္ပံေတြေတာ႕

အလွီးမခံရေတာ႕တာ ေသခ်ာပါတယ္။

 

က်င္႕ကြင္းလုိ႕ သူတုိ႕ေခၚတဲ႕

ဒီေနရာသစ္မွာ

ကုိယ္႕ႏႈတ္သီးကုိ ကုိယ္တုိင္ဖဲ႕ၿပီး ေသြးၾကရၿပန္တယ္။

 

အဲဒီ က်င္႔ကြင္းမွာ ၿမက္မႏုေပမယ္႔

ေရေတာ႕ ၾကည္ေနလုိ႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

 

ႏႈတ္သီးေတြ ေသြးၿပီးတဲ႕ တေန႕

ဌာေနေဟာင္းဆီ သူတုိ႕ ၿပန္(ပ်ံ)လိမ္႕မလား။

 

အဲဒီတေန႕ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ႕မယ္ဆုိရင္

သူ႕တုိ႔ ႏႈတ္သီးၿမၿမေတြနဲ႕

သူ႕တုိ႕ ထားရစ္ခဲ႕တဲ႕ ပန္းခ်ီကားေဟာင္းေလးကုိ

အလွပဆုံး ၿပန္ေရးဆြဲၾကအုံးမလား။

 

အဲဒီေန႕က်

ဧရာ၀တီရယ္

စလင္းေခ်ာင္းရယ္

ငွက္ေတြရယ္

ဇာတ္ေပါင္းထုတ္ၿဖစ္ၾကရင္

ဒီေရေတြေတာင္ တၾကိတ္ၾကိတ္တုိးေနဦးမလား။

 

တကယ္ဆုိ

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္

စလင္းေခ်ာင္းဟာ

သူ႕တာ၀န္သူေက်လုိ႕

ဧရာ၀တီၿမစ္ထဲကုိ

ဆက္လက္စီးဆင္းေနဆဲပါပဲ။

 

ေကာင္းတမန္(သီရိကုကၠိဳ)
စလင္းေခ်ာင္းမွ ငွက္မ်ား အားလုံးအတြက္ လက္ေဆာင္မြန္

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...

စဥ္းစားမိေသာ အေတြးမ်ား

 

စိတ္ကူးတခုခုေပါက္လာတုိင္း၊ စိတ္ထဲ တခုခုေတြးမိတုိင္း က်ဴပ္က အဲဒီအေတြးေတြကုိ စာအၿဖစ္ ခ်ခ်ေရးထားတတ္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ႔ က်ဴပ္အဲဒီလုိ ခ်ခ်ေရးထားဖူးတဲ႕ အေတြးေတြထဲက တခ်ိဴ႕ကုိ စိတ္မီးအိမ္မွာ မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။ သေဘာထားတုိက္ဆုိင္ရင္လည္း ၀မ္းသာမိပါတယ္။ သုိ႔ေပမင္႔႔ ေဂါက္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြလုိ႕ ထင္ရင္လည္း ထင္ခြင္႔ရွိသလုိ၊ သေဘာမတူႏုိင္ၾကရင္လည္း ကြဲလြဲခြင္႔ အၿပည္႔ရွိသည္ဟုသာ ၾကိဳတင္ေထာက္ၿပထားလုိပါေၾကာင္း။

 

အေတြး(၁)

ေလာဘ လား၊ ေလာကလား

ေလာကတုိးတက္လာၿခင္းဟာ ေလာဘကုိအေရာင္ဆုိးမႈလား။ ေလာဘေၾကာင္႔ ပ်က္သုဥ္းလာတဲ႔အရင္းအၿမစ္ေတြ ကာကြယ္ဖုိ႔ သုေတသနေတြ လုပ္ရၿပန္တယ္။ လုပ္ေတာ႔ေရာ ကုန္သြားၿပီးၿဖစ္တဲ႔ ဒီအရင္းအၿမစ္ေတြ ၿပန္ၿဖစ္လာႏုိင္မလား..။ တကယ္ဆုိ… ဘုရားေဟာအတုိင္း ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ လန္းေနမႈေနာက္ မလုိက္ပဲ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ လန္းေနမႈေအာက္မွာ အစကတည္းက သဘာ၀ၾကီးကုိ အတူတူ တန္ဖုိးထားၿပီး ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းသာ ေနႏုိင္ခဲ႔ၾကမယ္ဆုိရင္..။

ခုေတာ႔ဗ်ာ ဟုိးကမၻာ႔တဘက္ၿခမ္းမွာ သဘာ၀အရင္းအၿမစ္ေတြကုိ ဗုံးေဗာလေအာ ဇြတ္သုံးခ်င္တုိင္း သုံးၿပီး တီထြင္ထားတဲ႕ ဇိမ္ခံကားေပၚမွာေတာင္ ထမင္းခ်က္လုိ႔ရေနတဲ႔အခ်ိန္ က်ဴပ္တုိ႕ဒီဘက္ၿခမ္းမွာေတာ႔ သဘာ၀တရားကုိ ေခြ်တာရလြန္းလုိ႕ တေန႔စာ ေသာက္ေရသန္႔ နဲ႔ ၀မ္းစာေလး အတြက္ေတာင္ ေၿပးလႊားေနၾကရဆဲပဲဗ်ာ။

တကယ္ဆုိ ဒီကမၻာၾကီးကုိ ဘယ္သူမွ မၿပဳၿပင္ၾကပါဘူး…။ဘယ္သူမွ မကယ္တင္ၾကပါဘူးလုိ႕ က်ဴပ္ေတာ႔ ထင္တယ္။

 

အေတြး(၂)

ဘုရင္ႏွင္႔ သခင္

ငါသာလွ်င္ ငါ၏ဘုရင္

ငါ၏သခင္

သုိ႔ေသာ္

ငါသည္ သူ႔မ်ား၏ သခင္ မၿဖစ္ခ်င္။

(အလဟႆ ဆရာလုပ္ခ်င္သူမ်ားကုိ ေတြ႔လွ်င္ ထုိသုိ႔ ေတြးတတ္ပါသည္။)

 

အေတြး(၃)

ဘာမွမရွိ

ဤေလာက၌ ရန္သူ၊မိတ္ေဆြ၊အသိ၊သူစိမ္း၊ဆရာ၊တပည္႔၊ သခင္၊ကြ်န္၊ဘုရင္၊လက္ေအာက္ငယ္သားတုိ႔ မရွိၿပီ။ အားလုံးသည္ ခရီးသြားေဖာ္မ်ားၿဖစ္၏။

(ဘုရားေဟာ၊လူတုိင္းသိ အေတြးစမ်ား ၿဖစ္ေသာ္လည္း ကုိယ္႔ဘာသာ ဆင္ၿခင္မိမွ ပုိလုိ႔ ၿမင္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။)

 

အေတြး(၄)

လူဆုိတာ ဘာလဲ။

ငုိၿခင္း၊ရယ္ၿခင္း၊တမ္းတၿခင္းမ်ား ခန္းေၿခာက္ေသာေန႔..

အဲဒီေန႔မွာ လူ႔အဓိပၸာယ္ကုိ က်ဴပ္လုိက္ရွာေနမိတယ္ဗ်ာ။

(ဘာဆုိဘာမွ မခံစားခ်င္၊မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ေသာအခါ လူ႔အဓိပၸါယ္ကုိ က်ဴပ္တကယ္ ရွာေနမိတတ္ပါတယ္။)

 

အေတြး(၅)

ကေလးတေယာက္လုိ က်ဴပ္ငုိတတ္ပါရေစ

တခါတေလက်

ေတြးတတ္ေအာင္ ဆုံးမေပးခဲ႔တဲ႔ လူေတြကုိ ေက်းဇူးမတင္ဘူး။

ဖတ္ဖူးခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ေတြကုိလည္း ေက်းဇူးမတင္ဘူး။

က်ဴပ္ကုိ ထိန္းခ်ဴပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပး၊လုပ္ေပးတဲ႔ အရာအားလုံးကုိ ေက်းဇူးမတင္ဘူး။

က်ဴပ္ငုိေနရင္ အားေပးႏွစ္သိမ္႔စကားေတြ တဖြဖြေၿပာမေနပဲ၊ ကေလးတေယာက္လုိ  ရႈိက္ၾကီးတငင္ ကူငုိေပးတတ္တဲ လူေတြကုိ လုိခ်င္မိတယ္။

(တကယ္ပါ…။ တခါတေလ အဲလုိ လူမ်ိဴး ၿဖစ္ခ်င္သလုိ၊ အဲလုိ လူမ်ိဴးေတြလည္း ရခ်င္တယ္။)

 

ေကာင္းတမန္(သီရိကုၠဳိ)

[+/-] အၿပည္႔အစုံသုိ႔...

[+/-] မိတ္ဆက္စာသာ...