ပထမဆံုး ျပည္ပခရိီး

ထိုျပည္ပခရိီး သြားခဲ႔ သည္မွာ တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ရွိပါျပီ..။ စကၤာပူနုိင္ငံသုိ႔ သင္တန္း တက္ရန္သြားျခင္းျဖစ္သည္..။ ခန္႔ခန္႔ညားညားေလး ေျပာလွ်င္ ပညာေတာ္သင္ေပါ႔ ..။ ပညာေတာ္သင္ဟု ဆုိလိုက္လွ်င္ လူအမ်ား ျမင္ေရာင္ၾကမည္မွာ .. ျမန္မာနုိင္ငံမွ အျခားဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္ေသာနုိင္ငံသုိ႔ တစ္နွစ္ တန္သည္ နွစ္နွစ္တန္သည္ သြားေရာက္ ပညာသင္ၾကသည္ဟု ထင္ၾကေပလိမ္႔မည္ ..။ အဲဒီလို ထင္ေနလွ်င္ မွားပါသည္ ..။ ကၽြန္ေတာ္ သြားရေသာ ပညာသင္ခရီးမွာ ၂ ရက္သာ ၾကာပါသည္ ..။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ UMကုမၸဏီမွ John Deere Electronic Fuel Injection System ကို ေလ႔လာရန္ သင္တန္းတက္ခိုင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္..။ John Deere Engine မွာ ျမန္မာနိုင္ငံလယ္ထြန္စက္မ်ားတြင္ အသံုးမ်ားေသာ အင္ဂ်င္ျဖစ္သည္။ ရိုးရိုး Mechanical Fuel Injection System မွ Electronic Fuel Injection System ကိုေျပာင္းျပီး အသံုးျပဳလိုက္၍ ကုမၸဏီမ်ားကို ေခၚျပီး နည္းပညာျဖန္႔ေဝျခင္းျဖစ္သည္။ ခရီးစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္မွ တနဂၤေႏြေန႔ ထြက္။ စကၤာပူမွာ တနလၤာ၊အဂၤါ နွစ္ရက္ေန၊သင္တန္းတက္ျပီး ဗုဒၵဟူးေန႔မွာ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ျပန္ေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္..။

ထိုတိုေတာင္းေသာ ခရီးတိုေလး အတြက္ အေနွာင္႔အယွက္ေတြက လည္း မ်ားလွသည္..။ ပထမဦးဆံုး .. ဘြန္း ဟု လူေၾကာက္မ်ားေနေသာ ကုမၸဏီစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးရသည္..။ စကၤာပူ နွစ္ရက္သင္တန္းတက္သည္႔အတြက္ တစ္နွစ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရသည္..။ နုိင္ငံျခားသြား ေထာက္ပန္႔ေငြ တစ္ရက္လွ်င္ ေဒၚလာ ၃၀ နွန္းေပးသည္ဆို၍ သူေဌးကို ေတြ႕႔ဖို႔ တစ္ေမ႔တစ္ေမာ ေစာင္႔ရသည္..။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ယူရသည္။ နုိင္ငံျခားသို႔ အတူသြားရမည္႔သူမွာ UM မွာပင္ အတူလုပ္ေသာ ျမန္မာစကားမတတ္ တတတ္ အင္ဒိုနီးရွားနုိင္ငံသား မန္ေနဂ်ာ ဂ်ိဳဟန္ ျဖစ္သည္..။ ဂ်ိဳဟန္က အင္ဒိုနီးရွားနိုင္ငံသားဆိုေပမယ္႔ ျမန္မာႏွင္႔ အေတာ္တူသည္။ သူ႔ကို ပထမဆံုး အၾကိမ္ျမင္ဖူးတုန္းက ဆိုလွ်င္ .. ဒီလူက ျမန္မာျဖစ္ေနျပီး ဘာလို႔ အဂၤလိပ္စကားပဲေျပာေနလဲဟု ေတြးေနမိခဲ႔သည္။ ေနာက္မွ သူ႔ကို နိုင္ငံျခားသားမွန္းသိခဲ႔ရသည္။

ဘဝမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ၾကီးကိုေရာက္ပါျပီ။ အန႔ံမ်ိဳးစံုရသည္႔ ဘူတာေတြကိုပဲ ေရာက္ဖူးတာဆိုေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ေလဆိပ္ၾကီးက ခန္းနားလြန္းေနသည္။ သန္႔ရွင္း ေတာက္ေျပာင္လြန္းလွသည္။ ေလဆိပ္က အသစ္စက္စက္ၾကီး။ ဖြင္႔ပြဲလုပ္ထားတာ မၾကားေသးဘူးတဲ႔..။ ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလဆိပ္ခြန္ ၅၀၀က်ပ္လည္းေဆာင္ျပီးျပီ။ ခ်က္ကင္ ေကာင္တာကို ဝင္ျပီး Boarding Ticket လည္း ရျပီ။ ထိုင္ခံုနံပတ္က 19B ။တကယ္႔ျပႆနာက အခုမွ စျပီ။ Immigration Counter ေရာက္မွ D-Form ဟုတ္ေခၚေသာ ျပည္ပထြက္ခြာခြင္႔လက္မွတ္ မပါဘူးဆိုတာ သိရသည္။ နိုင္ငံျခားကိုလညး္ တစ္ခါမွ မသြားဘူး။ ေလဆိပ္ကုိ လည္း တစ္ခါမွ မေ၇ာက္ဘူးေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ နားမလည္။ D-Form မပါလွ်င္ မသြားရဘူးတဲ႔။ (ေနာက္မွ သိရသည္မွာ D-Form ေလွ်ာက္ရန္ အလြန္လြယ္ကူပါသည္။ (၁) ဘဏ္မွာ D-Form အတြက္ ေငြ ၅၀၀သြင္း (၂) http://www.mip.gov.mm/ မွာ ကိုယ္တိုင္ Online Form ျဖည္႔ျပီး တင္လိုက္ရံုသာ။ (၃) ထို႔ေနာက္ ကိုယ္႔ အီးေမးလ္မွရလာေသာ D-Form ကို ပံုနွိပ္လိုက္ရံုသာ ျဖစ္သည္။)

မနက္ဖန္ သင္တန္းတက္ရမွာ ဒီေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ လုိက္မွ ျဖစ္မွာလို႔ေျပာေတာ႔.. D-Form အစား တစ္ေယာက္ေယက္က ေထာက္ခံေပးရင္ ရတယ္တဲ႔။ လိုက္ပို႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက လညး္ ျပန္ကုန္ျပီ၊။ ေလဆိပ္အရာရွိေတြက သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ဆက္သြယ္ရမယ္႔ ဖုန္းနံပတ္ေတြပါလား အျမန္ေပး.. ဖုန္းဆက္ေပးမယ္တဲ႔..။ ဒါနဲ႔ ရံုးက မန္ေနဂ်ာရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ဆက္ျပီး အၾကိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး ေခၚလိုက္ေတာ႔ .. မန္ေနဂ်ာက .. ဟာ ငါ လာလို႔ မရဘူး . အခု မႏၱေလးေရာက္ေနတယ္ တဲ႔။ သြားျပီ။ ေလယာဥ္က ထြက္ဖုိ႔ ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာလိုေတာ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး ဝန္ထမ္းေရးရာ မန္ေနဂ်ာကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေခၚလိုက္သည္။ ဆူးေလဘုရားနားမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာမယ္တဲ႔ ခဏေစာင္႔ပါတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ကို တြက္ၾကည္႔လိုက္ပါဦး။ ဆူေလကေန ေလဆိပ္ကို အနည္းဆံုး နာရီဝက္ၾကာမယ္၊။ မန္ေနဂ်ာကို ေစာင္႔ရင္း စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ပူေနျပီ..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားဖူးနာဝစကားမ်ား ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။ နိုင္ငံျခားဆိုတာ နတ္ၾကီးတယ္၊ သြားထုိက္မွ သြားရတာတဲ႔.။ သြားရဖို႔ ကံမပါရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားၾကိဳးစား မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ႔ ..။ ေနာက္ျပီး စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း လာမယ္ဆုိတာ အီးေမးလ္ ပို႔ထားျပီးျပီ။ သူတုိ႔အတြက္ လူၾကံဳေပးလုိက္တာလည္း ရွိေသးတယ္။ ငါ အခ်ိန္မွီ လိုက္မွ လုိက္ရပါ႔မလားလို႔ စိတ္ပူေနျပီ .။ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္းေတြ စကားေျပာစက္နဲ႔ အျပန္အလွန္ေျပာေနတာကိုလည္း ၾကားေနရတယ္၊ ခံုနံပတ္ 19B ေပ်ာက္ေနတယ္.။ ဘယ္မွာလဲတဲ႔ ။ ေလယာဥ္ထြက္ခါနီးေနျပီ။ ေနာက္ေတာ႔ သူတို႔ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္ေသာ စကားေလးၾကားလိုက္ရသည္ .. ခံုနံပတ္ 19B Off Load တဲ႔..။ ဟာ ငါေတာ႔ မလုိက္ရေတာ႔ဘူး ထင္တယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ မန္ေနဂ်ာေရာက္လာပါျပီ။ မန္ေနဂ်ာက ၾကိဳးစား၍လာရွာပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ေစာင္႔ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလယာဥ္ ကေတာ႔ မေစာင္႔ပါ။
သူ႔အခ်ိန္မွန္အတိုင္း ထြက္ခြာသြားပါျပီ .... ။