ေတြးစရာ၊ေမးစရာ (၁)

"စကၤာပူေက်ာင္းဆုိတာမ်ား ၿမန္မာေက်ာင္းလုိ႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ မ်ားလုိက္တဲ႔ ၿမန္မာေတြဗ်ာ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေရႊၿမန္မာတုိ႔ အသံေတြပဲ။ ၿမန္မာတုိ႔ လည္း စကၤာပူမွာ ၿမင္႔မားတဲ႔ ဘ၀ ကုိ ေပ်ာ္ပါးရင္း ၿမန္မာၿပည္ကုိ ေမ႔သြားၾကမွာ အလုိလုိ စုိးရိမ္မိေနတယ္ဗ်ာ။"


စာေမးပြဲ ေၿဖဖုိ႔ စာထုိင္ၾကည္႔ေနတာဗ်ာ။ေက်ာင္းမွာ။
ကြ်န္ေတာ္က ပ်င္းတာနဲ႔ စာကုိ အခန္းထဲ မၾကည္႔ ပဲ လက္ခ်ာ ခန္း တစ္ခု ရဲ႕ ေရွ႕ က ခုံတန္းရွည္ေပၚကုိ ထုိင္ၾကည္႔ေနတာ။
ကုလားတစ္ေယာက္ နဲ႔ ၿမန္မာ ႏွစ္ေယာက္ လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ခုံမွာ စာထုိင္ၾကည္႔ေနၾကတယ္။
ေဘးကပ္ရဲ႕ ခုံကေန အီေညာင္ အီေညာင္ နဲ႔ ေၿပာေနတဲ႔ အတြဲ ဖုန္းဆက္သံက လည္း ၾကားေနရတယ္။ ေကာင္မေလးက လည္း ၿမန္မာကပဲ။ ဒီမွာ ၿမန္မာစကား ၾကားလုိက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာမိတယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ေကာင္ေလး ဆီကုိ ဖုန္းဆက္ေနတာ။ ဒီလုိ ၿမင္ကြင္း ၾကားကြင္း မ်ိဳးက ဒီမွာ အရွားကလား။ ေကာင္မေလး က ကြ်န္ေတာ္ ထုိင္တဲ႔ ေနရာ နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ႔ ခုံမွာထုိင္ၿပီးေၿပာေနတာ။ သူ႔ကုိယ္ သူ လည္း "သက္"ကေလ၊ "သက္"ကေလ လုိ႔ ညႊန္းၿပီး ေၿပာေနသံ ၾကားရတယ္။ ရယ္ေတာ႔ ရယ္ရ ကလား။ သူ႔က ကြ်န္ေတာ္ ကုိ လည္း ၿမန္မာမွန္းမသိဘူးထင္တယ္(ကြ်န္ေတာ္ ရုပ္က ကုလားရုပ္ ေပါက္ေနလုိ႔ လဲ ပါမွာေပါ႕ ဗ်ာ၊ သူမ်ားမေၿပာခင္ ၾကိဳေၿပာထားတာ။)။ ကြ်န္ေတာ္ က ေတာ႔ ေအးေအး ေဆးေဆး ထုိင္နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ အသံ ၀ဲတာက ေတာ႔ ၿမိတ္သံ (သုိ႔) ထာ၀ယ္သံ ၀ဲသလုိမ်ိဴးပဲ ဗ်။
ဒါေပမယ္႔ မၾကာလုိက္ဘူး။ ကုိေရႊမုိးက ရုတ္တရက္ၾကီး သြန္းခ်လုိက္တယ္ ဗ်။
သဲၾကီးမဲၾကီးပဲ။ ေနလုိ႔ ထိုင္လုိ႔ ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသြားတယ္။ မုိးသံ၊ေလသံၾကားမွာ ေကာင္မေလးအသံကုိ မၾကားရေတာ႔ဘူး။
ကန္တီးဘက္ အဆင္း ေလွခါးေပၚမွာ လည္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကတယ္။ ၾကားရတာ ၿမန္မာစကားေတြပဲ။
"စကၤာပူေက်ာင္းဆုိတာမ်ား ၿမန္မာေက်ာင္းလုိ႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ မ်ားလုိက္တဲ႔ ၿမန္မာေတြဗ်ာ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေရႊၿမန္မာတုိ႔ အသံေတြပဲ။ ၿမန္မာတုိ႔ လည္း စကၤာပူမွာ ၿမင္႔မားတဲ႔ ဘ၀ ကုိ ေပ်ာ္ပါးရင္း ၿမန္မာၿပည္ကုိ ေမ႔သြားၾကမွာ အလုိလုိ စုိးရိမ္မိေနတယ္ဗ်ာ။"
မၾကာဘူး။ ေစာေစာ က ဖုန္းေၿပာေနတဲ႔ မမေလး ဖုန္းေၿပာၿပီးသြားေတာ႔ ဖုိးသား မေနႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ သြားေမးၾကည္႔တယ္။ သူက တကယ္ ၿမိတ္သူ ၿဖစ္ေနတယ္ဗိ်ဳ႕။ကြ်န္ေတာ္ကုိ ၿမန္မာမွန္းသိသြားေတာ႔ သူ နည္းနည္းေတာ႔ ရွက္သြားရွာတယ္။ ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ ေနာက္ တၿဖည္းၿဖည္းရင္းႏွီးလာေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္း သူေသခ်ာ ေၿပာၿပတယ္။ သူက ဒီမွာ ေက်ာင္းလာတက္တာ ဒီစာသင္ႏွစ္ မွ စတာတဲ႔ေလ။
ေစာေစာ က မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စားပြဲမွာ ကုလား တစ္ေယာက္ နဲ႔ အတူ စာထုိင္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ၿမန္မာအတြဲ ထဲက ေကာင္ေလး ဟာ ေစာေစာက ရန္ကုန္ က ေကာင္ေလးကုိ ဖုန္းဆက္ေနတဲ႔ ၿမိတ္သူ ေကာင္မေလး ရဲ႕ ေမာင္ တစ္၀မ္းကြဲတယ္႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ အံ႔အားသင္႔သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ႔ တေန႔လုံး မွာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စကားေၿပာတာ တစ္ခါ ပဲ ေတြ႔ရတယ္။ၿပီးေတာ႔ ဒီေနရာ မွာ သူတုိ႔ အမွတ္မထင္ေတြ႔ၾကတာတဲ႔ေလ။ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး ကုိ "အမ ထမင္ းစားၿပီးသြားၿပီလား" တဲ႔။ ဒီတစ္ခြန္းပဲ။ ေကာင္မေလး ကလည္း စားၿပီးၿပီတဲ႔။ ဒီတစ္ခြန္း ပဲ ၿပန္ေၿဖတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားလုိ႔ ေမးၾကည္႔မိတယ္။ အမ လုပ္သူ ေၿပာလုိက္တာက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ "သူတုိ႔ေတြက ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ကုိ ရွာရင္း နဲ႔ စကၤာပူ မွာ အေၿခခ် ေနထုိင္လာတာေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမာင္ႏွမေတြ သိပ္မရင္းႏွီးဘူးတဲ႔။ သူတုိ႔ အိမ္ဆုိ သြားေတာင္ မလည္ဘူး။ငယ္ငယ္ ကတည္း က သူတုိ႔ ေၿပာင္းသြားၾကေတာ႔ မရင္းႏွီးၾကေတာ႔ဘူးေလ။သူတုိ႔ က လည္း အမ်ိဳးမမက္ပါဘူး။ ခုေတာင္ မေတာ္လုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႔လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရတာေလ။" တဲ႔ေလ။
အင္း ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည္႔တယ္ဗ်ာ။ ၿမန္မာ႔ လူအဖြဲ႔အစည္း ဟာ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ႔ ပုံသြင္းခံေနရၿပီဆုိတာ။ ေမာင္ႏွမဆုိ တာ ႏွစ္၀မ္းကြဲ၊သုံး၀မ္းကြဲေတာင္ အရင္းခ်ာလုိ ရင္းႏွီးၾကတာ ခ်စ္စရာ ၿမန္မာ႔ ဓေလ႔ေလ။ ခုေတာ႔ ဘယ္လုိမ်ားလဲဗ်ာ။
ဒါေတြ ေတြးရင္း ေတြးရင္း နဲ႔..................................................။